Słowniczek terminów indyjskich
(głównie sanskryckich)

[Wersja z dnia 2022.04.04]

A
abhaja [abhaya] — nieustraszoność.
abhimana [abhImAna] — świadomość, przytomność.
abhiszeka [abhiSeka] — ablucje, kąpiel.
abhjasa [abhyAsa] — systematyczna, wytrwała praktyka.
aćala(m) [achala] — nieruchomy; góra, skała.
aćarja [AchArya] — duchowy nauczyciel.
adhara [AdhAra] — wspierające, podtrzymujące; podstawa, baza, podpora.
adharma [adharma] — zło, nieprawość, przeciwieństwo dharmy.
adheja [Adheya] — podtrzymywane, przypisane, zawarte; atrybut; przedmiot, obiekt.
adhi [adhi] — nad, z, z góry, na, przy, po, dla.
Adhjatma; -ika [adhyAtmika] — Najwyższy Duch; duchowe, wewnętrzne.
Adi Śesza [Adi sheSa] — 'Pierwotny, początkowy (adi)' Śesza.
adwajta [advaita] — niedualizm (niedwoistość); monizm, system filozoficzny oparty na zasadzie jedności stworzenia i Stwórcy.
adwajtin [advaitin] — wyznawca niedwoistości.
adźata [ajAta] — (jeszcze) nie urodzony, nie rozwinięty.
adźńa [Aj~na] — polecenie.
adźńana(-i,-in) [aj~nAna] — niewiedza, ignorancja; (ignorant).
Agastja [Agastya] — mędrzec, autor kilku hymnów wedyjskich; gwiazda Kanopus.
Agni [agni] — bóg ognia.
agni [agni] — ogień, żywioł ognia.
ahara [AhAra] — pokarm, spożywanie jedzenia.
Ahalja [ahalyA] — żona Gautamy, jednego z riszich tretajugi.
aham [aham] — ja, jam jest; wiedzący.
ahankara [ahaMkAra] — pierwiastek ego, samolubstwo, pycha; dumny, samolubny.
ahinsa [ahiMsA] — niekrzywdzenie, niestosowanie przemocy.
aja [hindi: aya (aia), ang.: ayah] — hinduska niańka.
Ajodhja [ayodhya] — stolica królów linii solarnej (słonecznej, męskiej); tu urodził się i panował Śri Rama.
ajśwarja [aiśvarya] — władza, wszechmoc.
ajurweda [Ayurveda] — klasyczna medyczna wiedza Indii.
akarma [akarma(n)] — brak działania, bezczynność; działanie podejmowane bez intencji uzyskania jego owocu, bez liczenia na skutki.
akaśa(m) [AkAsha] — przestrzeń, niebo, eter, najsubtelniejszy z pięciu żywiołów, bhut.
akhanda [akhaNDa] — niepodzielne, nieprzerwane, całe.
akrama [akrama] — nieporzadek, brak dyscypliny.
akszara [akSara] — niezniszczalne, niezmienne;litera, dźwięk, sylaba, słowo, sylaba Om.
Allach [ang.: Allah] — imię Boga w religii muzułmańskiej. Aby nie ograniczać Nieograniczonego, islam odrzuca wielbienie Boga posiadającego formę.
amba, ambaja [ambA, ambayA] — matka, dobra kobieta; określenie używane dla wyrażenia szacunku.
amma [ammA] — w językach południowych Indii zniekształcony wyraz amba często stosowany jako przyrostek imion żeńskich (w tym także bogiń).
amrita(m) [amRta] — nieśmiertelne, niezniszczalne, wieczność, niebo, piękne, ambrozja, nektar nieśmiertelności.
amritaputra [amRtaputra] — dziecko nieśmiertelności.
amritodbhawa [amRtodbhava] — materializacja nektaru.
amśa [aMsha] — poprawniej ańśa.
anadi [anAdi] — bez początku.
ananda [Ananda] — czysta i trwała błogość, radość, ekstaza.
anandamaja-kośa [Anandamaya kosha] — piąta najsubtelniejsza powłoka (kośa) skrywająca atmę, powłoka błogości; ponad nią istnieje tylko maha-ananda, sama błogość, atma.
ananta [ananta] — bez końca (a[n] + anta), bezkresne, wieczne, nieskończone.
Andhra Pradeś [Andhra prAdesha] — 'kraj (pradeśa) ludu Andhra', stan w Indiach ze stolicą w Hyderabadzie składający się z trzech części: Rayalaseema, Uttar Andhra i Telengana podzielonych dalej na 22 okręgi (dystrykty). W okręgu Anantapur znajduje się Puttaparthi.
anga [a~Nga] — część, członek.
Angada [a~Ngada] — wanara, syn Waliego.
Angiras [a~Ngiras] — imię risziego.
anitja [anitya] — nietrwały, przejściowy.
anjaja [anyAya] — niesprawiedliwość, nieporządek.
anjatha (anjada) [anyathA (anyadA)] — inaczej, w inny sposób (innym razem, kiedyś).
anna [anna] — pokarm, pożywienie; ćwierć rupii.
annamaja-kośa [annamayakosha] — pierwsza z pięciu powłok (kośa) okrywających atmę, materialna, związana z pożywieniem; ciało fizyczne.
anna rasa [anna rasa] — sok ryżowy.
anrita [anRta] — nieprawdziwy, fałszywy.
antah, antar, antara [antaH, antar, Antara] — wewnętrzny, w środku, między.
antahkarana(m) [antaHkaraNa] — wewnętrzne instrumenty psycho-somatyczne składające się z umysłu, intelektu, pamięci i ego.
antaratma(n) [antarAtma] — dusza; wewnętrzne uczucia, serce lub umysł.
anu [aNu] — atom.
anubhawa [anubhava] — doświadczenie, przeżycie, uczucie.
anugraha [anugraha] — łaska.
anukula(m) [anukUla(M)] — życzliwy (życzliwość), przyjazny, zgodny z.
anupaś [anupash] — patrzeć na, postrzegać, odkrywać, rozmyślać o.
anuraga [anurAga] — przywiązanie, afektacja, miłość, pasja.
anurakti [anurakti] — głębokie przywiązanie lub uczucie do Boga.
Ańdźaneja [A~njaneya] — Hanuman jako syn Ańdźany.
ańśa [aMsha] — część, porcja, udział; podział, dziedziczenie.
ańśawatar(a) [aMśAvatAra] — częściowa inkarnacja awatara.
ap [ap] — woda, żywioł.
apara [apara] — niższy, pospolity, inny.
apeksza [apekSA] — oczekiwanie, nadzieja, wymaganie.
aradh [ArAdh] — wielbienie, czczenie; zasługiwać, zabiegać.
aradhana [ArAdhanA] — oddawanie czci, wielbienie bóstwa.
aranja(ka) [araNya; araNyaka] — dzicz, pustynia, las, obca lub odległa kraina (las).
aranjaki [araNyaka] — teksty formalnie i treściowo pomiędzy brahmanami i upaniszadami; lektury dla pustelników mieszkających w lesie (aranjaka), zawierające rozważania mistyczne.
arati [arati] — końcowa część wieczornego obrządku ofiarnego lub bhadźanów obejmująca kołysanie światłem, dzwonienie i śpiewanie.
arćana(m) [archana] — rytuały, oddawanie czci.
ardha [ardha] — pół, część; obszar, kraina.
ardźuna [arjuna] — czysty, niesplamiony, biały.
Ardźuna [arjuna] — jeden z pięciu braci Pandawów, bohater Mahabharaty; przyjaciel i uczeń Kriszny, od którego otrzymał Bhagawad Gitę.
ariszadwarga [ari SaDvarga] — grupa (warga) sześciu (szad = szasz) wewnętrznych wrogów (ari) człowieka (tj. żądza, gniew, chciwość, tępota, zazdrość i pycha; kama, krodha, lobha, matsarja, moha i mada).
arpana [arpaNa] — składanie, powierzanie, ofiarowanie, zwracanie.
arta, arti(n) [Arta, Arti(n)] — chory, zraniony, cierpiący, nieszczęśliwy.
arogja(m) [Arogya(M)] — zdrowy (zdrowie).
artha [artha] — dobrobyt, bogactwo.
artharthin [arthArthin] — pragnący bogactwa, samolubny.
asana [Asana] — postawa jogiczna.
asat(ja) [asat(ya)] — fałszywe, nierzeczywiste, nieprawdziwe, złe; zło.
asthipańdźara(m) [asthipa~njara(M)] — klatka z kości (ciało), szkielet.
asti [asti] — istniejące, obecne.
astika [Astika] — człowiek religijny, wierzący w obowiązek, karmę, miłość itp.
astra [astra] — broń.
asura [asura] — duch, nieucieleśniony (w odróżnieniu od rakszasów) demon; dziecko Kaśjapy; wróg bogów.
asztan, aszta(u) [aSTan, aSTA, aSTa(u)] — osiem.
asztaśata [aSTA-shata] — 108.
asztaśata(ka) [aSTa-shata(ka)] — 108 lub 800 (108).
aszti [aSTi] — istota, jądro.
asztottaraśata nama(wali) [ASTottara shata nAma (nAmAvalI)] — 108 (dosł.: osiem ponad sto – aszta + uttara + śata) imion (Boga); por. też asztaśata.
aśanti [ashAnti] — niepokój, zamęt.
Aśoka [ashoka] — król; nazwa drzewa o pięknych czerwonych kwiatach; bez (nie czyniący) smutku.
aśram(a) [Ashrama] — pustelnia; etap rozwoju duchowego: brahmaćarja, grihastha, wanaprastha i sannjasa.
aśrita [Ashrita] — szukający schronienia, zależny, przestrzegający, mieszkający.
aśwamedha [ashvamedha] — ceremonialna ofiara (medha) konia (aśwa).
Aśwatthama [ashvatthAmA] — syn Drony.
Atharwaweda [atharvaveda] — czwarta Weda.
ati [ati] — nad-, ponad-, super-; bardzo, nadzwyczaj, wyjątkowo.
atithi [atithi] — gość (od przedrostka at- znaczącego 'niespodziewanie' a będącego kontrakcją od ati – nadzwyczajny).
atma [Atma(n)] — niezniszczalna dusza, prawdziwe Ja, jaźń.
atman [Atman] — najgłębsza jaźń człowieka; Bóg wrodzony, wewnętrzny, boskość zawarta w człowieku.
atmaniwedana(m) [Atmanivedana] — ofiarowanie (niwedana) własnej jaźni (duszy) Bogu, całkowite poddanie się Jemu.
atmarama [AtmarAma] — Rama, który daje wieczną radość.
atma wićara [Atma vichAra(Na)] — dociekanie wewnętrznej prawdy o atmie.
Atri [atri] — mędrzec, autor licznych hymnów wedyjskich, ojciec mędrca Dattatreji; gwiazda w Wielkim Wozie.
Aurobindo, Śri (1872–1950) — hinduski filozof, mistyk, autor licznych książek.
awadhuta [avadhUta] — usunięte, odrzucone; ktoś, kto zrzucił z siebie światowe uczucia i zobowiązania, filozof.
awarana [AvaraNa] — zakrywanie, zamykanie; osłona, okrycie, ściana, tarcza.
awatar(a) [avatAra] — inkarnacja, zstąpienie Boga (okres takiego wcielenia).
awidja [avidya] — ignorancja, niewiedza.
awjakta [avyakta] — nieprzejawiony, nieopisywalny.
B
Baba — Sathya Sai Baba; ojciec.
bahja [bAhya] — zewnętrzny, poza, obcy, sprzeczny z.
bahumati [bAhya] — nagroda, wielki szacunek (bahu+mati – wiele+umysł/myśl) .
bala [bala; bAla] — siła, potęga, moc; chłopiec, dziecko.
Balarama [balarAma] — brat Kriszny.
Bali [bali] — władca demonów, wnuk Prahlady, upokorzony przez awatara Wamanę.
bandhu [bandhu] — pokrewieństwo; krewny, przyjaciel.
bandy [tamil.: bandy] — wóz, zaprzęg wołowy.
bangaramu, bangaru [telugu: baMgaramu] — złoto.
bhadrabhumi [bhadrabhUmi] — miejsce (ziemia) święte.
bhadź [bhAj] — czczenie, uczestniczenie, odczuwanie.
bhadźan [bhAjana] — hinduska pieśń nabożna lub hymn; zbiorowe śpiewanie takich pieśni.
Bhagawad Gita, Bhagawadgita [bhagavad-gItA] — „Pieśń Pana"; wybitny poemat filozoficzny, którego treścią są pouczenia udzielone Ardźunie przez Krisznę na polu walki; część Mahabharaty.
Bhagawan, Bhagawat [bhagavan, bhagavat] — Wzniosły, Pan, Pan Bóg.
Bhagawata [bhAgavata] — nazwa purany.
bhakta [bhakta] — wielbiciel.
bhakti [bhakti] — ścieżka oddania, wielbienie, miłość do Boga.
Bharadwadźa [bharadvAja] — słynny mędrzec (riszi); jemu przypisywana jest większość wspaniałych hymnów wedyjskich.
Bharat [bhArata] — Indie.
Bharata [bharata] — przyrodni brat Ramy (urodzony z Kajkeji).
Bharatija [bhAratIya] — Hindus, mieszkaniec Bharatu, Indii.
bhauta [bhauta, bhUta] — żywa istota, żywioł, materia.
bhati [bhAti] — światło, splendor; dowód, postrzeganie, wiedza.
bhawa [bhAva; bhava] — istnienie, sansara, uczucia; pojawienie się, narodziny, wytwarzanie, stawanie się.
bhawana [bhAvana] — uczucie oddania, wiara; kontemplacja.
bhawaroga [bhAvaroga] — choroba doczesności.
bhawasagara(m) [bhavasAgara] — ocean (sagara) światowego życia.
bhinna, binna [bhinna] — różny, zmienny, przerwany, podzielony.
Bhiszma [bhISma] — bohater Mahabharaty ze strony Kaurawów.
bhoga [bhoga] — rozrywka, zabawa; przeciwieństwo jogi.
bhrama [bhrama] — ułuda, błąd.
bhranti [bhrAnti] — ułuda, fałsz.
Bhrigu [bhRgu] — jeden z dziesięciu mędrców stworzonych przez pierwszego Manu, autor Rigwedy; imię różnych autorów i postaci.
Bhudewi [bhUdevI] — bogini ziemi.
bhumi [bhUmi] — ziemia, żywioł ziemi.
bhut(a) [bhUta] — żywioł, składnik materialnego świata (ziemia, woda, ogień, powietrze i eter).
bhuwarloka [bhuvarloka] — atmosfera.
bidźa [bIja] — zalążek, „zalążek dźwięku" jako podstawowy składnik mantr.
bilwa [bilva] — otaczane kultem drzewo, kleiszcze smakowite, klejowiec jadalny.
bodha [bodha] — informowanie; bycie świadomym czegoś, postrzeganie, wiedza, zrozumienie.
Brahma [brahma] — jeden z najważniejszych bogów hinduizmu; stworzyciel w trójcy Brahma-Wisznu-Śiwa; prarodzic.
brahmaćari(n,-ja) [brahmachArin,-charya] — pierwszy etap życia duchowego: uczeń, który poświęcił się urzeczywistnianiu wiedzy o brahmanie, prowadząc życie w czystości studiuje święte pisma.
brahma-muhurta [brahmamuhUrta] — godzina Brahmy (przed świtem, pomiędzy godzinami 3 i 6).
brahman [brahman] — transcendentny absolut, bezosobowa najwyższa niedwoista istność, pierwotne źródło i ostateczny cel wszystkich istnień.
brahmanda(m) [brahmANDa] — kosmiczne jajo (anda); wszechświat.
brahmany [brahmaNa] — teksty napisane prozą, pierwsza warstwa Wed z komentarzami do mantr i opisami ceremonii ofiarnych.
brahmatattwa [brahmatattva] — bezpostaciowy Bóg, zasada brahmana.
bramin [brahman(a)] — najwyższy stan społeczny dawnych Indii (kapłani, nauczyciele).
Brigu — zob. Bhrigu.
brihat [bRhat] — potężny, rozległy; niebo, makrokosmos, wszechświat.
Brihadaranjaka [bRhadAraNyaka] — nazwa upaniszady (por. też aranjaki).
Budda [buddha] — książę Gautama, ok. 556–480 r. p.n.e., założyciel buddyzmu po osiągnięciu oświecenia (buddha).
buddhi [buddhi] — intuicyjna świadomość, intelekt, inteligencja, wrodzona zdolność rozróżniania.
buddhiwadin [buddhivAdin] — racjonalista.
Ć 
ćajtanja [chaitanya] — czysta świadomość, świadomość własnego istnienia; duch.
Ćajtanja (1485–1534) — wielki święty, reformator, nauczał ścieżki miłości i oddania awatarowi Krisznie, znany także jako Kriszna–Ćajtanja.
Ćajtra [chaitra] — pierwszy miesiąc roku.
ćakora [cakora] — grecka kuropatwa, o której mówi się, że żyje dzięki księżycowemu światłu.
ćakra [chakra] — koło, krąg, dysk; ośrodek.
ćandala [chaNDAla] — wyrzutek społeczny, człowiek zdegradowany, najniższego stanu, parias.
ćandra [chandra] — księżyc.
ćandrajana [chAndrAyaNa] — rodzaj pokuty postnej prowadzonej przez cały miesiąc księżycowy.
ćapati [hindi: capati, chapaTI, ang.: chapat(t)i] — rodzaj naleśników.
ćappals [hindi: chappal] — obuwie, sandały.
ćara [chara] — poruszające się, niestałe, chodzenie.
ćarana [charaNa] — stopa, filar.
ćaritra [charitra] — dzieje, życie, dokonania.
ćatni [hindi: chatni, ang.: chutney] — popularna indyjska pikantna przekąska lub sos, typowo zawierający składniki kwaśne i słodkie.
ćaturdaśi [chaturdashI] — czternaste.
ćaturjuga [chaturyuga] — albo mahajuga, pełny cykl czterech jug: satja, treta, dwapara i kali.
ćaturmasja [chaturmAsya] — czteromiesięczna asceza.
ćatwaras (ćatur), ćatasras, ćatwari [chatvAras, chatasras, chatvAri] — cztery (rodz. m., ż., n.).
ćhinna [Chinna] — przerwane, wyrwane, oderwane, ograniczone.
ćidakaśa [chidAkAsha] — atma, obszar świadomości absolutnej.
ćinna [telugu: chinna] — zob. ćhinna.
ćintamani [chintAmaNi] — 'myślowy klejnot', klejnot spełniający życzenia.
ćintana [chintana] — myślenie, refleksja.
ćit [chit] — świadomość, wiedza; istota podmiotu świadomości.
ćitra [chitra] — wspaniały, cudowny, jasny, różnorodny.
Ćitrakuta [chitrakUTa] — nazwa góry – Cudowny (ćitra) Szczyt (kuta).
Ćitrawati [chitravatI] — 'Ozdobiona obrazami', nazwa rzeki, nad którą leży Puttaparthi.
ćitta [chitta] — serce; narząd uświadomienia; pamięć, myśl; świadomość, podświadomość.
ćitta-ćora [chitta-chaura] — złodziej serc, umysłów.
ćora [chora, chaura] — złodziej.
D
daja [dayA] — litość, współczucie.
dajwa [daiva] — boskie; los, fatum.
dajwanśasambhuta [daiva-aMsha+sambhuta] — urodzony (sambhuta) jako cząstka (anśa) boskości (dajwa).
dakszina [dakSiNa] — opłata, południe (strona świata).
dakszinajana [dakSiNAyana] — półrocze, gdy słońce zmierza ku południowi (lipiec – grudzień).
Dakszinamurti [dakSiNAmUrti] — imię ('Forma Południowa') Pana Śiwy jako milczącego nauczyciela. Przedstawia się go siedzącego pod banjanem i w ciszy uczącego czterech riszich u swoich stóp.
dal(a) [DAla] — gałąź, sewa dal - gałąź służebna.
dama [dama] — samokontrola, cierpliwość, wyrzeczenie.
dana(m) [dAna] — dobroczynność.
danawa [dAnava] — demon, asura, wróg dew.
danda [daNDa] — laska, kij; buława.
Dandaka(ranja) [daNDaka, daNDakAraNya] — nazwa lasu (aranja).
daridra [daridra] — biedak.
daridra-narajana sewa [daridra-nArAyaNa seva] — służba na rzecz ubogich.
darpana [darpaNa] — zwierciadło.
darśan(am) [darshana] — akt udzielenia widzenia wielbicielowi; widzenie, widok świętej osoby.
darśana [darshana] — jeden z sześciu podstawowych systemów filozofii dawnych Indii; wgląd.
dasja(m) [dAsya] — ósmy etap duchowej sadhany; służenie, postawa sewy.
daśa [dasha] — dziesięć.
daśańgula [dashA~ngula] — 10 palców (cali?) długości lub w obwodzie.
Daśara [dasharA] — dziesiąty dzień Daśaratry, świętowanie zwycięstwa Ramy nad Rawaną, stąd zwany też Widźajadaśami.
Daśaratha [dasharatha] — ojciec Ramy, władca Ajodhji.
Daśaratra [dasharAtra] — dziesięć dni (nocy); 10-dniowe święto od nowiu w miesiącu Aświna (wrzesień/październik); główna część 12-dniowych obrządków Dwadaśaha; zob. też: Daśara i Nawaratra.
daśawatar [dashAvatAra] — jeden z dziesięciu kolejnych awatarów; ostatnich trzech to: Rama, Kriszna i Kalki.
daśendrije [dashendriya] — dziesięć zmysłów.
Dattatreja [dattatreya] — mędrzec, syn Atriego i Anasuji.
deha [deha] — ciało materialne, śmiertelne.
dehi(n) [dehin] — mieszkający w ciele człowieka Bóg; ucieleśniony; żywa istota.
dewa [deva] — boski, niebiański; bóg, bóstwo.
Dewaki [devakI] — córka prawdziwej matki Śri Kriszny, którą była Dewaka.
dewi [devI] — bogini.
dewudu [telugu: devuDu] — bóg.
dhajrja [dhairya] — inteligencja, przezorność; odwaga, cierpliwość, stałość.
dhana [dhana] — nagroda, skarb, kapitał.
dhanasahita [dhana-sahita] — dobroczynny.
Dhanwantari [dhanvantari] — bóg medycyny i zdrowia, nauczyciel ajurwedy.
dhara [dhara(-A); dhAra(-A)] — posiadający, wspierający, niosący; stumień, zalew, wytrysk, głębia.
dharana [dhAraNa] — utrzymywanie, posiadanie, pamiętanie; stała koncentracja umysłu na czymś.
dharma [dharma] — droga prawości, właściwe postępowanie, przykazanie boże, obowiązek, kodeks etyczny, natura.
dharmapatni [dharma-patnI] — pani domu, prawomyślna żona.
dhira [dhIra] — nieustraszony, odważny, stały, łagodny, inteligentny, mądry.
dhjana(m) [dhyAna(M)] — medytacja, koncentracja, kontemplacja.
dhobi [hindi: dhobI, dhobi] — pracz/praczka.
dhoti [hindi: dhotI, dhoti] — rodzaj długiego męskiego okrycia noszonego na biodrach.
Dhritarasztra [dhRtarASTra] — ślepy król, ojciec setki Kaurawów.
diwja(twa) [divya(tva)] — boskie, niebiańskie, cudowne (boskość).
Draupadi [draupadI] — żona braci Pandawów.
driszti [dRSTi] — wzrok, widzenie.
driśja [dRshya] — widzialny, widziany, oglądany.
Dronaćarja [droNAchArya] — Drona jako nauczyciel Kaurawów i Pandawów.
duhkha [duHkha] — smutek, przykrość, ból.
Duhśasana [duHshAsana] — syn Dhritarasztry.
dunna [telugu: dunna] — bawół.
Durwasa [durvAsas] — mędrzec znany ze swej porywczości, syn Atriego i Anasuji.
dustara [dustara] — trudny do zdobycia lub pokonania, niezwyciężony.
Duszana [dUSaNa] — imię rakszaskiego dowódcy.
dwajta [dvaita,-A] — dualizm, doktryna, według której jednostka i Bóg są oddzielne.
dwapara juga [dvApara yuga] — era w dziejach świata poprzedzająca współczesną kali jugę; w bieżącym cyklu ćaturjug skończyła się wraz ze śmiercią awatara tej jugi, Kriszny (ok. 5000 lat temu).
dwa(u), dwe, dwe [dva(u), dve, dve] — dwa (rodz. m., ż., n.).
dwesza [dveSa] — nienawiść, gniew, awersja.
Dźabali [jAbAli] — mędrzec; kapłan Daśarathy.
dźada [jaDa] — bezwładna materia, stworzenie, wszystko, co nie jest sat ani ćit.
dźagadguru [jagadguru] — nauczyciel świata, uniwersalny mistrz.
Dźagadiśa, Dźagadiswara [jagadIsha, jagadIsvara] — Pan Świata.
dźagat [jagat] — zmienny świat przejawiony, nieprawdziwy.
dźagrat [jAgrat] — przebudzony; stan jawy.
dźaja [jaya] - zwycięstwo, wygrana, pokonanie.
dźala [jAla] — woda, żywioł wody (dźalatattwa).
Dźamadagni [jamadagni] — ojciec Paraśuramy, potomek Bhrigu.
Dźambhawan [jAmbavat] — imię przywódcy małp.
Dźanaka [janaka] — król-mędrzec, ojciec Sity, małżonki Ramy.
Dźanmasztami [janmASTamI] — urodziny (dźanma) Pana Kriszny przypadające na 8-my (asztami) dzień po pełni w miesiącu Śrawana lub Bhadra (lipiec/wrzesień).
dźapa(m) [japa, jApa] — powtarzanie albo śpiewanie wybranego imienia Pana lub mantry z poddaniem ego i z głębokim oddaniem oraz koncentracją.
dźapamala [japamAlA] — korale modlitewne składające się ze 108 paciorków.
Dźataju [jaTAyus] — król orłów lub sępów.
dźej — okrzyk radości lub zwycięstwa (od: dźa [ja], dźaja — zwycięski, zwycięstwo).
dźhula [hindi: jhUlA] — wisząca kołyska, hamak, kołyska; kołysać; kołysanka (pieśń).
dźidźńasu [jij~nAsu] — pragnący wiedzieć, dociekający, sprawdzający, duchowy aspirant.
dźiwa(-i) [jIva (jIvin)] — jednostka (istota żywa), niezrealizowana indywidualna dusza; osoba, człowiek, świadomość ,,ja".
dźiwanmukta [jIvanmukta] — człowiek, który osiągnął wyzwolenie (mukti) za życia.
dźiwatattwa [jIvAtattva] — pierwiastek życia.
dźiwatma [jIvAtman] — jaźń, dusza, człowiek.
dźjoti [jyoti(s)] — światło (słońca, świtu, lampy, ognia), ogień, jasność.
dźńana(m) [j~nAna] — poznanie, mądrość; wyższa, święta wiedza.
dźńanendrije [j~nAnendriya] — pięć narządów (indrija) poznania (zmysłów wewnętrznych): wzrok, słuch, smak, węch, dotyk
dźńani(n) [j~nAnin] — ten, który posiadł dźńanę, osoba wyzwolona.
dźńeja [j~neya] — to, co jest poznawane, przedmiot wiedzy.
E
eka(m) [eka(m)] — jeden/jedna (jedno/jednostka), pojedynczy, wyjątkowy.
ekadaśi [ekAdashI] — jedenasta; jedenasty dzień połowy księżycowego miesiąca, uważany za najodpowiedniejszy na post.
ekagrata [ekAgratA] — skupienie na jednym (eka), koncentracja, jednolitość.
ekamati [eka-mati] — skupienie umysłu.
ekatwa [eka-tva] — jedność, tożsamość, zbieżność.
ewa(m) [eva(m)] — tak, prawdziwie, tylko; szybki; droga.
G
gaććha(ti) [gam, gacch, gaccha(ti), gAcchAti] — iść, odchodzić, wyruszać, przychodzić.
gadźa, gadźendra [gaja, gajendra = gaja-rAja] — słoń, król słoni.
Gajatri [gAyatrI] — jedna z najważniejszych mantr, strofa z Rigwedy, recytowana o świcie, w południe i o zmierzchu.
gajatri [gAyatrI] — najważniejsza miara metryczna w poezji składająca się z 24 sylab.
gana [gaNa] — trzoda, grupa, zastępy (szczególnie służby Śiwy pod nadzorem Ganeśy).
Ganapati [gaNapati] — Pan ganów, Ganeśa.
gandha [gandha] — zapach, odór, powonienie; pycha, arogancja; związek.
gandharwa [gandharva] — półbóg, niebiański muzyk.
Gandiwa(m) [gANDiva(m), -Iva] — nazwa łuku Ardźuny; łuk.
Ganeśa [gaNesha] — słoniogłowy starszy syn Śiwy; jedno z najpopularniejszych bóstw indyjskich, bóg mądrości i przeszkód (stawia je, ale też usuwa).
Ganeśa Ćaturthi [gaNeshachaturthI] — urodziny Ganeśy przypadające na czwarty (ćaturthi) dzień po nowiu w miesiącu Bhadra (sierpień/wrzesień).
Ganga [ga~NgA] — rz. Ganges.
garu [hindi: garu] — ciężki, wybitny; nieżyjący, ś.p. (po nazwisku).
Garuda [garuDa] — niebiański orzeł, wierzchowiec Wisznu.
Gautama [gotama, gautama] — imię riszich.
ghana [ghana] — niszczyciel; kompletny, zwarty, stały, pełny czegoś, głęboki (dźwięk, kolor).
ghi [hindi: ghi, ang.: ghee] — klarowane masło.
Gita; gita [gItA] — Bhagawad Gita; pieśń, wiersz.
go [go] — krowa, byk.
Godawari [godAvarI] — nazwa rzeki.
gopala [gopAla] — pasterz krów; przydomek Kriszny.
gopi(ka) [gopI, gopa, gopikA, gopaka] — pasterka lub żona pasterza.
gopura [gopura] — ozdobne wejście do świątyni; brama.
gotra [gotra] — ród, linia rodowa, pokolenie.
Gowinda [govinda] — imię Kriszny.
graha [graha] — planeta; otrzymywanie, trzymanie, postrzeganie; chochla, krokodyl.
grama(m) [grAma] — wioska; zbiorowość ludzi; starsza kobieta w rodzinie.
griha [gRha] — służący; dom; domownicy; żona; głowa rodziny.
grihalakszmi [gRha lakSmI] — bogini domu.
grihastha, grahastha(-jam) [gRhastha, grahastha] — drugi etap w wedyjskim życiu człowieka, uduchowione świeckie życie głowy rodziny.
Guha [guha; guhA] — imię przywódcy Niszadów; grota, ukrycie.
guna [guNa] — cechy charakterystyczne, składnik rzeczywistości, typ zachowań; są trzy podstawowe cechy: sattwa, radźas i tamas.
guna-ganaa [guNA-gaNa] — obdarzony dobrymi cechami.
gunatita [guNAtIta] — wolny od gun, ponad cechami.
Gurkha, Gorkha — lud zamieszkujący Nepal; Gurkhowie zasłynęli jako waleczni i odważni żołnierze najemni.
guru [guru] — czcigodny; duchowy nauczyciel, przewodnik na drodze do wyzwolenia.
Gurupurnima [gurupUrNimA] — święto ku czci nauczyciela (guru) pokoleń Wjasy, dzień (noc) pełni księżyca (purnima) w miesiącu Aszad (czerwiec/lipiec).
H
halahala [halAhala] — śmiertelna trucizna (wyprodukowana przez ubijanie oceanu mleka przez bógów i demony).
hansa [haMsa] — łabędź; mityczny wierzchowiec Brahmy.
Hanuman [hanuman(ta), hanumat] — syn boga wiatrów Waju, jeden z bohaterów Ramajany, oddany wielbiciel Ramy.
Hari [hari] — imię różnych bogów, szczególnie Wisznu.
harina [hariNa] — jeleń.
Hariśćandra [harishchandra] — imię różnych autorów i króla z tretajugi.
hasta [hasta] — ręka.
Hastinapura [hastinApura] — stolica królów linii lunarnej (księżycowej, tj. 'po kądzieli'), główna scena akcji Mahabharaty.
hatha [haTha; hatha] — przemoc, siła, hathajoga czyli system ćwiczeń ukierunkowany na zapanowanie nad ciałem lub umysłem; uderzenie, zabicie, zgładzenie (też: hatyA).
he [he] — partykuła wykrzyknika, 'o!'
hinsa [hiMsA] — przemoc, krzywdzenie.
hiranja [hiraNya] — złoto.
Hiranjagarbha [hiraNyagarbha] — 'Złoty płód', zalążek życia i formy; złote jajo, z którego narodził się Brahma jako Stwórca; Promienny (imię boga słońca).
Hiranjaksza i Hiranjakaśipu [hiraNyAkSa, hiraNyakashipu] — demony-bracia ('złotooki' i 'odziany w złoto'), zgładzeni przez awatarów Wisznu: Warahę i Narasinhę.
hri [hR] — nosić, zawierać.
hrid [hRd] — serc jako miejsce uczuć, dusza, umysł jako miejsce myśli, pierś, żołądek.
hridaja [hRdaya] — serce.
homa [homa] — ofiara dla bogów obejmująca wlewanie do ognia klarowanego masła.
hotra; -i [hotra; hotR] — ofiara, ofiarowanie przez spalenie; składający ofiarę.
I
iććha(śakti) [ichChA(shakti)] — życzenie, pragnienie (siła woli).
iha [iha] — do tego miejsca, w tym świecie/książce/przypadku, teraz.
Ikszwaku [ikSvaku] — syn Manu, pierwszy władca Ajodhji, praprzodek Ramy.
Indra [indra] — władca bogów i wichrów zwanych Marutami, pogromca smoka Writry.
Indradźit [indrajit] — 'Pogromca Indry', syn Rawany, Meghanada.
indrije [indriya] — zmysły, organy.
Isa, Issa — właściwe imię Jezusa, które znaczy tyle co Sai: Iśwara, Bóg, Absolut (por.: Iśa).
isztadewata [iSTadevatA] — bóg wybrany i wielbiony przez daną osobę.
iszta(m) [iSTa(M)] — upragniony, lubiany, ceniony, uważany za dobry (ulubiona rzecz); poświęcony w rytualnej ofierze; ofiara, święty obrzadek.
Iś [Ish] — Śiwa, mistrz, pan, najwyższy duch; posiadać, być mistrzem, władać.
Iśa [Isha] — Śiwa, potężny, mistrz, władca, władca w niebie; nazwa jednej z upaniszad (Iśopaniszad).
Iśwara [Ishvara] — Pan, Bóg osobowy, Paramatma, Stwórca; Śiwa bądź Wisznu.
itihasy [itihAsa] — dosł. 'tak (iti) naprawdę (ha) było (asa)', legendy, sagi bohaterskie, opowieści mitologiczne; epopeje Mahabharata i Ramajana.
J
jadźńa [yaj~na] — bardzo rozbudowana rytualna ofiara (w odróżnieniu od pudźy) bez obiektu czci.
Jadźńawalkja [yAj~navalkya] — jedna z największych osobistości upaniszad, kapłan i guru króla Dźanaki.
Jadźurweda [yajurveda] — Weda ofiar.
jaga [yAga] — obrządek z darami ofiarnymi.
Jama [yama] — bóg śmierci, syn Surji i brat prawodawcy Manu.
jama [yama] — panowanie nad wewnętrznymi zmysłami; zasada moralna.
jantra [yantra] — technika; symbol lub diagram pomocny przy medytacji; narzędzie, maszyna.
jaśo-mahita [yasho-mahita] — cieszący się nieposzlakowaną opinią.
Jaśoda [yashodA] — macocha Kriszny, która wychowywała Go od urodzenia.
jatra [yatra] — pielgrzymka, marsz, procesja, podróż; utrzymanie.
joga [yoga] — związek, unia; dyscyplina duchowa.
Judhiszthira [yudhiSThira] — Dharmaradźa, najstarszy z braci Pandawów.
juga [yuga] — wiek, jedna z czterech epok w dziejach świata (krita, treta, dwapara i kali).
jugadi [yugAdi] — początek (adi) jugi; zob. Ugadi.
jugawatar [yugAvatAra] — awatar określonej jugi, ery; Sai Baba jest awatarem toczącej się obecnie kalijugi.
juktahara-wihara(sja) ( [yuktAhAra-vihAra(sya)] — umiarkowanie w jedzeniu i przyjemnościach.
jukti [yukti] — połączenie, złożenie, zastosowanie, poprawność, strategia, inteligencja, biegłość.
juwaradźa [yuvarAja] — koronowany książę, następca tronu.
K
Kabandha [kabandha] — demon z otworem gębowym na brzuchu.
Kajkeji [kaikeyI] — trzecia żona Daśarathy, matka Bharaty.
Kajlas(a) [kailAsa] — święta góra w Himalajach uważana za siedzibę bogów, szczególnie Śiwy.
kajwalja [kaivalya] — absolutna jedność, duchowa wolność i niezależność.
kaka [kAka; telugu: kAki] — wrona, krakanie.
kala [kala; kAla; kalA] — niewyraźny, surowy; śmierć, czarny, noc, żelazo; część, 1/16-ta część, jednostka czasu.
kalijuga [kaliyuga] — obecna epoka dziejowa, wiek kali, wiek żelaza, ciemności i zła, charakteryzujący się złymi, bezbożnymi czynami.
Kalinga [kAli~Nga] — imię węża z czasów Kriszny.
kaljana [kalyANa] — honorujący, pomyślny, dobroczynny.
Kalki(n) [kalki] — dziesiąty z daśawatarów pojawiający się na końcu każdej ćaturjugi, na białym koniu z dobytym mieczem, który wyplenia niegodziwców; w obecnej epoce jest Nim Sathya Sai Baba.
kalmasza rahita [kalmaSa rahita] — bez skazy charakteru.
kalpa [kAlpa; kalpa] — rytuały, ceremonie; okres w dziejach, dzień i noc Brahmy, drzewo w niebie.
kalpataru, kalpawriksza [kalpataru, kalpavRkSa] — niebiańskie drzewo (wriksza, taru) spełniające życzenia.
kama(m) [kAma] — żądza, pożądanie, chciwość, pragnienie przedmiotów zmysłowego świata, zmysłowość; miłość (doczesna), przyjemność; przedmiot pragnienia, przyjemności, miłości.
Kamada Dewi [kAmada devI] — bogini spełniająca pragnienia.
Kamadhenu [kAmadhenu] — krowa (dhenu) Wasiszthy spełniająca wszystkie życzenia.
kanda [kaMda] — rozdział (książki), węzeł, woda, chmura.
Kansa [kaMsa] — król Mathury, niegodziwy kuzyn Pana Kriszny.
kantadasa [kanta-dAsa] — ulegający życzeniom kobiet (dosł. szczęśliwy niewolnik).
kantha [kaNTha; telugu: katha] — gardło, szyja, szyjka (naczynia).
Kapila [kapila] — starożytny mędrzec-filozof, propagator dwajty, rozdzielności ducha i materii; uważany za niepełnego awatara.
kara [kAra] — czynienie, robienie; czyniący; czyn, akt.
karana [kAraNa; karaNa] — przyczyna; narząd, instrument.
karma [karma(n)] — czyn, obowiązek działania; przeznaczenie, los jako skutek czynów w poprzednich inkarnacjach.
karmamarga [karmamArga] — ścieżka wyrzeczenia się owoców czynów.
karmaphala tjaga [karmaphala tyAga] — wyrzeczenie się (tjaga) owoców działania.
karmasannjasa [karmasaMnyAsa (-sika)] — porzucenie działania (asceta, ktoś, kto porzucił prace).
karmendrije [karmendriya] — pięć narządów (indrija) działania (zmysły zewnętrzne): oko, ucho, język, nos, ręce (krtań, ręce, nogi, odbyt i narządy płciowe).
Karna [karNa] — syn (nieślubny) Kunti, matki pięciu Pandawów.
Kartawirja [kArtavIrya] — Ardźuna, syn Kritawirji zabity przez Paraśuramę.
Karttikeja [kArttikeya] — imię Skandy.
karuna [karuNA] — współczucie, litość.
kaszta [kaSTa] — znój, wysiłek; wyczerpujące, trudne.
kaszta [kaSTa] — znój, wysiłek; wyczerpujące, trudne.
Kaśi [kAshi, kAshI] — słynne miejsce pielgrzymek, współczesny Benares.
Kaśjapa [kashyapa] — jeden z siedmiu wielkich mędrców (riszich), autor kilku hymnów wedyjskich; miał liczne potomstwo: ludzi, nagów (węży), gadów, demonów, ptaków i prawie wszystkich gatunków żywych stworzeń; jako ojciec życia nazywany Pradźapatim — stwórcą; arcykapłan Ramy.
katha [kathA] — opowiadanie.
Kaurawowie [kaurava] — potomkowie Kuru, stu synów króla Dhritarasztry, w czasie wojny Mahabharaty występujący przeciwko swym kuzynom Pandawom.
Kausalja, Kauśalja [kausalya, kaushalyA] — matka Śri Ramaćandry.
kauśala [kauśala] - dobrostan, pomyślność, sprawność, doświadczenie.
kawi [kavi] — wieszcz, poeta.
Keśawa [keshava] — imię Kriszny jako pogromcy demona Keśi; imię Wisznu.
Khara [khara] — brat Rawany.
kinnara [kiMnara] — mityczna postać o ciele człowieka i głowie konia lub odwrotnie.
kirtan(a) [kIrtana] — śpiewanie lub recytacja imienia Boga.
kirti [kIrti] — chwała, sława.
Kiszkindha [kiSkindha] — nazwa góry i łańcucha górskiego.
Kodanda [kodaNDa] — łuk Ramy, łuk.
ko'ham [ka+aham] — kim jestem?
koel [?] — jedna z kukułek indyjskich (wymowa: koul), eudynamys.
kokila [kokila] — kukułka czarna lub indyjska (często przywoływana w poezji).
kośa (kosza) [kosha (koSa)] — powłoka; jest pięć powłok skrywających atmę: annamaja-, pranamaja-, manomaja-, widźńanamaja- i anandamaja-kośa.
Kośala [koshala, kosala] — kraj.
koti [koTi] — najwyższy punkt, doskonałość; 10 milionów (dawniej była to największa liczba).
kripasagara [kRpAsAgara] — ocean (sagara) miłosierdzia, litości (kripa).
kriszi [kRSi] — kultywacja, orka, zbieranie (żniwa); ziemia.
Kriszna [kRSNa] — awatar wieku dwapara, ósmy syn Dewaki i Wasudewy wychowany przez Jaśodę.
kriszna(paksza) [kRSNa (pakSa)] — ciemny, zły (połowa miesiąca księżycowego po pełni).
krita [kRta] — nazwa pierwszego wieku w dziejach świata, satja-jugi.
kriti [kRti] — rodzaj struktury utworu w muzyce karnatackiej; działania; ranienie; nieuczciwy, oszustwo, nadużycie, odrzucenie, ubóstwo.
krodha(m) [krodha] — gniew, nienawiść, awersja.
kror [hindi: karor, kror, ang.: crore] — jednostka liczebności równa 10 milionów czyli 100 lakhów (por. koti).
kszaja [kSaya] — strata, destrukcja.
kszama [kSama; kSAma] — zdolność wybaczania, cierpliwość; szczupły, chory.
kszana [kSana] — chwila, sekunda.
kszatrija [kSatriya] — stan społeczny dawnych Indii skupiający elitę polityczną i militarną.
kszema [kSema] — dobrobyt, szczęście.
kszetra [kSetra] — pole; ciało, w którym dźiwa zbiera owoce swojej karmy; święte miejsce.
kszetradźńa [kSetraj~na] — znawca pola; ten, kto zna wszystko, co dzieje się na polu życia.
ku [su] — niepełne, niedostateczne, wypaczone.
kubdźa [kubja] — garbaty; wygięty miecz.
Kubera [kubera, kuvera] — bóg bogactw, namiestnik północy.
kućela [kuchela] — obszarpaniec; złe ubranie.
kumara [kumAra] — syn, chłopiec.
kumbha [kumbha] — dzban, naczynie na wodę.
Kumbhakarna [kumbhakarNa] — 'Dzbanouchy', demon-śpioch, brat Rawany.
kunda [kuNDa] — misa, dzban lub inne naczynie na wodę; okrągły dołek na wodę lub palenisko.
kuńdźara [ku~njara; ku~njarA] — słoń; słonica (też: ku~njarI).
kupa [kUpa] — źródło, studnia, dół.
Kurma [kUrma] — druga inkarnacja Wisznu w postaci Żółwia (który podtrzymywał górę Mandara w czasie mitycznego ubijania oceanu); żółw.
Kurukszetra [kurukSetra] — rozległa równina niedaleko Delhi, miejsce bitew między Kaurawami i Pandawami.
kuśa [kusha] — święta trawa o długich ostrych źdźbłach.
Kuśadhwadźa [kushadhvaja] — imię księcia.
L
labhja [labhya] — osiągalne, do znalezienia; właściwe.
laddu [hindi: lddU, lDDU] — rodzaj słodyczy.
laja [laya] — zlanie się, rozpuszczenie, roztopienie, absorpcja, destrukcja, rozpad, śmierć.
lakh [hindi: lAkh, lakh; ang.: lakh, lac; telugu: lakSa] — jednostka liczebności równa 100 000, laksza (zob. też kror).
laksza(m) [lakSa; -A] — znak, cel, ofiara; perła; jednostka liczebności równa 100 000.
Lakszmana [lakSmaNa] — przyrodni brat Ramy, odznaczający się wiernością i lojalnością, bliźniaczy brat Śatrughny.
Lakszmi [lakSmI] — małżonka Wisznu, bogini bogactwa.
Lanka [la~NkA] — stolica rakszasów na wyspie o tej samej nazwie.
lawanja [lAvaNya] — urok, piękno charakteru.
likhita [likhita] — napisany, naszkicowany; tekst, pismo (święte).
lila [lIlA] — boska rozrywka, gra, sport, cud; wszechświat jest lilą Boga.
linga(m) [li~Nga] — cecha, znak; owalny kamień lub zaokrąglony słup symbolizujący siłę stwórczą; symbol Śiwy.
lingobhawa [li~Ngobhava] — narodziny (bhawa) lingi; termin stosowany na określenie procesu 'rodzenia' lingi przez Bhagawana Babę podczas Mahaśiwaratri.
lobha(m) [lobha] — chciwość, żądza, niezadowolenie.
loka [loka] — świat; jeden z 3, 7 lub 14 światów (widzialnych i niewidzialnych) zamieszkałych przez żywe istoty.
Lokamata [lokamAtA] — matka wszystkich istot.
M
ma [ma (mA)] — moje, mnie (nie).
mada [mada] — pycha, arogancja; podniecenie.
Madhawa [mAdhava] — imię Wisznu i Kriszny.
Madhu [madhu] — imię Śiwy; imię demona; wiosna; pierwszy miesiąc roku (Ćajtra).
madhura [madhura] — słodkie, przyjemne, melodyjen, pełne miłości; słodycz, czerwona trzcina cukrowa, ryż.
Madhusudana [madhusUdana] — 'Pogromca (sudana) demona Madhu', przydomek Kriszny.
Mahabharata [mahAbhArata] — wielki epos indyjski przedstawiający dzieje wojny pomiędzy Pandawami a Kaurawami; autorstwo tego dzieła przypisywane jest legendarnemu mędrcowi Wjasie.
mahaprasthana [mahAprasthAna] — wielki (maha) marsz (prasthana) na śmierć, porzucenie życia, śmierć.
maharszi [maharSi] — wielki (maha) riszi, mędrzec, arcykapłan.
maharśakti [mahAshakti] — najwyższa energia, moc; potężny (o Śiwie).
Mahaśiwaratri [mahAshivarAtrI] — nazwa święta, 'Wielka Noc Śiwy', Śiwaćaturdaśi, Śiwaratri w miesiącu Magha (luty/marzec).
mahatma(n) [mahAtman] — „wielka (maha) dusza (atma)", człowiek wielkiego ducha; pełne szacunku miano dla duchowych nauczycieli i przywódców, np. Mahatma Gandhi.
mahawakja [mahAvAkya] — najważniejsze sentencje wedyjskie, wielka (maha) wypowiedź (wakja), pouczenie o głębokiej treści, np. aham brahmasmi (jam jest brahman).
Maheśwara [maheshvara] — Wielki (maha) Pan (Iśwara); imię wielu bogów, szczególnie Śiwy i Kriszny.
mahila [mahilA] — kobieta, rodzaju żeńskiego.
mahima [mahiman] — wielki cud; wielkość, potęga, chwała.
Mahomet — zob. Muhammad.
maja [mAyA] — ułuda, iluzja, ignorancja.
maja-śakti [mAyA-shakti] — zdolność łudzenia, przesłaniania i rzutowania Boga.
Majtreji [maitreyi] — małżonka mędrca Jadźńawalkji znana z wyjątkowej mądrości.
Makara Sankranti [makara saMkrAnti] — wejście (sankranti) słońca w znak koziorożca (Makara), nazwa święta rozpoczynającego letnie półrocze (uttarajanę), 14 stycznia; w południowych Indiach święto plonów, Pongal.
mala [mAlA] — korale na nitce, różaniec, naszyjnik, girlanda, ciąg.
mala(m) [mala] — brud, nieczystości (fizyczne i moralne), kał.
malina [malina] — brudny, nieczysty, poplamiony.
mama-kara [mama-kAra] — poczucie czynienia lub posiadania ('ja mam/robię').
manana [manana] — z rozmysłem, myślenie, refleksja, medytacja.
manas [manas] — umysł, psychika.
manawa [mAnava] — człowiek, potomek Manu.
mandala [maNDala] — koło, grupa, księga, prowincja.
mandap(a) [maNDapa] — kaplica, pawilon, wiata, tymczasowe zadaszenie lub plac.
Mandawi [mANDavI] — żona Bharaty.
Mandara(giri) [mandara (giri)] — święta góra (giri), siedziba bogów.
mandir [mandira] — świątynia.
Mandodari [mandodarI] — żona Rawany.
mangala(m) [ma~Ngala] — pomyślność, szczęście.
mangalasutra [ma~NgalasUtra] — nić (sutra) szczęścia zakładana na szyję narzeczonej, która nosi ją dopóki żyje mąż.
maniszi, maniszin [manISin] — człowiek myślący, mędrzec, uczony bramin, nauczyciel.
manograha [mano-grAha] — ujarzmianie umysłu umysłu.
manohara [mano-hara] — usunięcie, zniszczenie umysłu.
manomaja-kośa [manomayakosha] — trzecia powłoka (kośa) skrywająca atmę, powłoka związana z umysłem; zob. kośa.
mantapa(m) [maNTapa] — mandap, otwarta hala lub tymczasowy pawilon albo świątynia.
manthana [manthana] — ubijanie (mleka), rozniecanie ognia przez pocieranie.
Manthara [mantharA] — garbata służąca Kajkeji.
mantra [mantra] — wibracja dźwiękowa w formie mistycznego słowa lub formuły pomagająca wyzwolić umysł z oków iluzji.
Manu [manu] — imię praojca ludzkości; syn Surji, boga słońca; autor kodeksów prawego postępowania, Manu-smriti; inny Manu pojawia się na początku każdej manwantary obejmującej 71 ćaturjug.
manuszja [manuSya] — ludzki, użyteczny dla człowieka; człowiek, mężczyzna, mąż, klasa zmarłych przodków.
marga [mArga] — ścieżka, droga.
margosa — drzewo nim, miodla indyjska.
Marića [mArIcha] — imię demona z Ramajany.
markata [markaTa] — małpa.
marma(n) [marma(n)] — śmiertelne miejsce, czułe miejsce w ciele; sedno czegoś, żywotna część; sekretna właściwość, tajemnica.
martja [martya; martyA] — śmiertelnik; umieranie, śmierć.
Marut [marut] — bóg wiatrów; wiatr.
masdżit [arab.: masjit] — muzułmańskie miejsce lub budowla modlitw, meczet
mata [mAtA] — matka (matri w złożeniach).
Matanga [mataMga] — imię mędrca.
matha [maTha] — chata lub cela (ascety lub ucznia), szkoła (młodych braminów); współcześnie: zakon hinduskich mnichów.
matri [mAtR] — matka boga, człowieka lub zwierzęcia (przypadki l.p.: mata, mataram, matra, matre, matuh, matari, he matah).
matsarja [mAtsarya] — zazdrość, zawiść.
Matsja [matsya] — Ryba, pierwsza inkarnacja Wisznu, która zstąpiła, by z powszechnego potopu wyratować siódmego Manu.
mauna(m) [mauna(M)] — milczenie, cisza.
mita-ahara [mita AhAra] — umiar w jedzeniu.
Mithila [mithila] — stolica królestwa Wideha (współczesny Tirhut), rezydencja króla Dźanaki.
mithja [mithyA] — mieszanina prawdy i fałszu; świat nie jest nieprawdziwy (a-sat) lecz mithja.
mitra(m) [mitra] — przyjaciel, towarzysz.
moha [moha] — przywiązanie, egoizm, pycha, zaślepienie.
Mohini [mohinI] — 'Zadurzająca żywe istoty', w mitologii indyjskiej kobieca postać, którą przyjął Wisznu, aby odzyskać amritę.
moksza [mokSa] — najwyższy cel ludzkiego życia, wyzwolenie i rozwiązanie wszelkich więzów światowych.
mouna(m) — zob. mauna.
mritju [mRtyu] — śmierć, umieranie.
Muhammad (pot. Mahomet) — prorok (ok. 571, Mekka – 632, Medyna).
mudita [mudita; -A] — zachwycony, radosny; radość, zadowolenie.
muhurta [muhUrta] — chwila, moment, godzina (równa 1/30 części doby).
mukhja [mukhya] — najlepszy, pierwszy. lider.
mukti [mukti] — uwolnienie, wolność; zob. moksza.
mula [mUla] — pierwotna substancja, podstawa, rdzeń, korzeń.
mumukszutwa [mumukSutva] — pragnienie wyzwolenia (w wedancie).
muni [muni] — mędrzec, mnich, święty.
murali [muralI] — flet, fujarka.
Muralidhara [muralIdhara] — imię Kriszny, 'noszący (dhara) flet (murali)'.
Murari [murAri] — 'wróg Mury', imię Kriszny lub Wisznu.
murti [mUrt] — materialna postać, forma, manifestacja, obraz, statua.
N
na [na, nA] — nie, nie ale, aby nie, jak.
nadi [nADI, naDi] — nerw, rzeka, strumień.
naga [nAga, naga] — wąż.
nagara [nAgara] — miejski, urodzony w mieście, cywilny.
nagarasankirtan [nAgara saMkIrtana] — śpiewanie imion Boga w mieście, chodząc w grupie ulicami.
naja paisa — paisa.
najaka [nAyaka] — lider, szef, bohater (przedstawienia), mąż.
nakszatra [nakSatra] — konstelacja na drodze księżyca (takich 'znaków' jest 27 lub 28).
Nala [nala] — przywódca małp (wanar).
nama [nAma] — imię, nazwa.
nam(ah) [nam(aH)] — kłaniać, zginać się (pokłony dla).
namas [namas] — pokłon, pozdrowienie ze czcią, adoracja; dar, podarunek.
namaskar(am) [namas kAra] — powitanie, pozdrowienie; wyrażenie słowem i gestem szacunku przez złożenie dłoni w okolicy serca i pochylenie głowy.
namasmarana [nAma smaraNa] — pamiętanie imienia Pana i równoczesna refleksja o Jego chwale.
namaste [namaste] — pozdrowienie typu namaskaram; 'ofiarowuję ci mój szacunek'.
namawali [nAmAvalI] — lista, seria (awali) imion (nama).
namo [namo] — namas w złożeniach.
Nandigrama [nandigrAma] — wioska, w której zamieszkał Bharata po wygnaniu Ramy.
nara [nara] — człowiek.
Narada [nArada] — słynny mędrzec-bard (riszi); wędrował przez świat śpiewając imię Narajany; uważany za pana i nauczyciela gandharwów, niebiańskich muzyków; twórca winy, indyjskiej lutni; przyjaciel Kriszny.
Narajana [nArAyaNa] — Pierwsza Osoba, Pan, Wisznu.
Narajanaja [nArAyaNAya] — być lub postępować jak Narajana.
naraka [naraka] — czyściec, piekło.
Narasinha [narasiMha] — Człekolew, awatar Wisznu, który zgładził niegodziwego ojca Prahlady, Hiranjakaśipu.
nasti [nAsti = na+asti] — nie ma.
nastika [nAstika] — ateistyczny; ten, kto cierpi na chorobę niewiedzy.
nata [nATa; naTa] — taniec; aktor, tancerz.
nataka [nATaka] — gra (w przedstawieniu), tańczenie, aktor, tancerz; przedstawienie.
Nataradźa [nATarAja] — Król Tańca, imię Śiwy tańczącego tandawę.
natha [nAtha] — pan, obrońca, właściciel; mąż.
nawa [nava] — dziewięć.
Nawaratra [navarAtra] — dziewięć (nawa) pierwszych dni Daśaratry poświęcone czczeniu bogini wiedzy Saraswati i bogini siły Durgi (Parwati).
neti, neti [neti; na+iti?] — nie to, nie to.
netra [netra] — oko.
nidhi [nidhi] — podawanie (pożywienia), pojemnik, morze, magazyn, bogactwo.
nididhjasana [nididhyAsana] — wzmożona i powtarzana medytacja.
nidra [nidrA] — sen.
nijama [miyama] — panowanie nad zmysłami.
nilaja (Nilayam) [nilAya] — miejsce schronienia; człon nazwy aśramu Sai Baby, Prasanthi Nilayam.
Nilakantha [nIlakaNTha] — 'Sinoszyi', imię Śiwy.
nir [nir] — bez.
nirańdźana [nira~njana] — niesplamiony, czysty, prosty.
nirguna [nirguNa] — bez cech, bez atrybutów.
nirmala [nirmala] — niesplamiony, czysty, jaśniejący, bez grzechu.
nirwana [nirvANa] — wyzwolenie (dosł. uciszony, zgaszony, bez życia).
nirwikalpa [nirvikalpa] — wolny od zmian i zróżnicowań.
Niszada [niSAda] — dzikie plemię myśliwych, rybaków i rabusiów.
niszkama [niSkAma] — bez pragnień, bezinteresowny; działający bez własnego interesu.
nisztha [niSTha; -A] — nastawienie na, poświęcenie się czemuś; dawać, stałość, umiejętność, wybitny.
niti [nIti] — moralność.
nitja [nitya] — odwieczny, wrodzony, ciągły, ustalony, obowiązkowy; morze, ocean.
niwarin [nivArin] — rozpraszanie, usuwanie, powstrzymywanie.
niwritti [nivRtti] — odsunięcie się, nieprzywiązanie.
njaja [nyAya] — rozsądek, logiczna arumentacja, właściwe podejście, uniwersalna reguła.
nutana [nUtana] — współczesny, młody, świeży, nowy, tj. ciekawy, obcy.
O
OM, AUM [om] — sylaba będąca najważniejszą mantrą; pierwotny dźwięk znany też jako pranawa, akszara i omkara.
omkar(a) [omkAra] — wymawianie, recytacja OM.
P
pada [pAda] — stopa.
padanamaskar [pAda namas kAra] — pokłon (namas) do stóp i ich dotknięcie lub ucałowanie.
padasakta [pAda-sakta] — przywiązany do stóp, oddany stopom.
padasewana(m) [pAda-sevAna] — służenie stopom (Pana).
padaswanta [pAdasvanta] — dozgonnie oddany stopom (Pana).
padi [malajalam: padi, ang.: paddy] — ryż (zwłaszcza niełuskany), pole ryżowe.
padma [padma] — lotos.
padmasana [padmAsana] — postawa (asana) lotosu (padma), siedzenie ze skrzyżowanymi nogami.
paisa, paise [hindi: paisA] — moneta (1/100 rupii) w Indiach, Nepalu i Pakistanie.
pajasa(m) [pAyasa] — potrawa przyrządzana z ryżu i mleka.
Pandawowie [pANDava] — pięciu synów króla Pandu: Judhiszthira, Bhima, Ardźuna, Nakula i Sahadewa; zwyciężyli Kaurawów w wojnie Mahabharaty.
pandal [tamil.: pantal] — namiot, szopa, prowizoryczne zadaszenie, szczególnie na publiczne spotkania.
pandit(a) [paNDita] — uczony, nauczyciel.
Panduranga [paNDura~NgA, -a] — imię bogini i kilku autorów.
pańća [pa~ncha] — pięć.
pańćanga(m) [pa~nchA~Nga] — kalendarz astronomiczno-astrologiczny, almanach.
Pańćawati [pa~nchavaTa, -I] — las u źródeł Godawari.
papa(m) [pApa] — zły, wadliwy; grzech, zły uczynek, grzeszny postępek.
para [para] — wyższy, ponad, najlepszy.
parabrahma(n) [parabrahman] — najwyższy duch albo brahman.
Param-dźjoti [param-jyoti] — najwyższe objawienie, najwyższe światło, boska inteligencja.
parama [parama] — najwyższy.
paramahansa [paramahaMsa] — asceta najwyższego formatu.
paramartha [paramArtha] — najwyższy cel; służba innym.
Paramatma [paramAtman] — ,,nad-dusza", najwyższe Ja, prawdziwa boska natura, jedno we wszystkim.
parameszthi(n) [parameSThi(n)] — najwyższy lub główny bóg (imię dowolnej najwyższej istoty, stojący na czele, główny).
Paraśurama [parashurAma] — 'Rama z toporem', szósta inkarnacja Wisznu.
Parikszit [parIkSit] — król, wnuk Ardźuny (od [parIkszA] – badanie, próba, test).
paritrana(ja) [paritraNa] — rartowanie, ochrona, samoobrona.
parnaśala [parNashAlA] — chata pokryta liśćmi (parna).
paroksza [pArokSa] — niedostrzegalne, tajemnicze.
paropakara [paropakAra] — dobroczynność, pomaganie innym.
pars — wyznawca parsizmu, religii Zaratusztry.
Parwati [pArvatI] — córka Himawana (personifikacji Himalajów), małżonka Śiwy; znana też jako Gaura(-i), Uma, Sati, Kali i Durga.
paśu [pashu] — zwierzę, bydło, bestia (też stado zwierząt).
Paśupati [pashupati] — 'Pan Zwierząt', Rudra lub Śiwa.
pataka [paTaka; pATaka] — obozowisko, pół-wioska; część wioski.
pataśala [pAThashAlA] — szkoła (od: patha – czytanie, recytacja, śala – bycie w domu, zagroda).
pati(wrata) [pAti, pati(vratA)] — mistrz, pan, mąż, żona (kobieta cnoty, wierna żona).
patra [patra] — naczynie, miska, kubek, talerz, posiłek (na talerzu); kanał lub rzeka.
pawitra(m) [pavitra] — środek do oczyszczania, modlitwa oczyszczająca (rzecz oczyszczona); miód, woda.
pedda [telugu: pedda] — wielki, starszy.
phala [phala] — owoc, pestka; skutek, zysk lub strata; dar.
pipilika [pipIlika] — mrówka.
pitha [pITha] — piedestał, taboret, krzesło, ławka.
pitri, pita [pitR, pitA] — ojciec (przypadki l.p.: pita, pitaram, pitra, pitre, pituh, pitari, he pitah; mian. l. podw.: pitarau – rodzice, matka i ojciec).
prabhatam [prabhAta] — świt, rano.
Prabhu [prabhu] — Pan, Mistrz; określenie Brahmy, Wisznu, Śiwy, Indry, ...
Prahlada [prahlAda] — święty syn Hiranjakaśipu, króla demonów.
prakanti [prakAnti] — najwyższe piękno, jasność, piękno wzmocnione miłością.
prakriti [prakRti] — natura; pierwiastek bytu; nietrwały materialny świat wypełniony pięcioma żywiołami.
pralaja [pralaya] — koniec, okresowy rozpad wszechświata.
prana [prANa] — witalne powietrze, dech, żywotność.
pranajama [prANAyAma] — powściągnięcie prany, praktyka kontrolowanego wstrzymywania oddechu.
pranam(a) [praNam (praNAma)] — kłaniać się, pozdrawiać (pokłon, pozdrowienie).
pranamaja-kośa [prANamAya kosha] — druga powłoka skrywająca duszę, powłoka tchnień życiowych; zob. kośa.
pranawa [praNava] — pierwotna sylaba OM, dźwięk uznawany za najdoskonalszy przejaw brahmana.
prapańća(m) [prapa~ncha] — zewnętrzny świat stworzony z pięciu (pańća) żywiołów.
prapatti [prapatti] — pobożne poddanie, oddanie.
prarabdha [prarabdha] — rozpoczęty, podjęty; przedsięwzięcie.
prasad(a,am) [prasAda] — poświęcony pokarm; korzystny.
prasawa [prasava] — poczęcie, zapłodnienie, urodzenie.
prasthana [prasthAna] — odejście, marsz (por. mahaprasthana).
praśanti (Prasanthi) [prashAnti] — najwyższy spokój (człon nazwy aśramu Bhagawana Sai, Prasanthi Nilayam), odpoczynek.
praśnottara [prashnottara] — pytanie (praśna) i odpowiedź (uttara).
pratjah [pratyah] — odpowiadać.
pratjaha [pratyaha; pratyAha] — codziennie; mówić coś w obecności.
pratjahara [pratyAhAra] — wycofanie, odcięcie (szczególnie zmysłow od zewnętrznych czynników).
pratjaksza [pratyakSa] — bezpośrednio postrzegalne, widoczne, przejawione, rzeczywiste.
prawaćana [pravachana] — wygłaszanie, głoszenie. wykład, recytacja; święte pisma; elokwencja.
praweśa [pravesha] — wstąpienie, wejście.
prawartana [pravartana] — nastawienie, aktywność, postępowanie.
prawritti [pravRtti] — działania w świecie, przywiązanie.
prema [prema] — czysta, szczera, niezmienna miłość do wszystkich istot.
Prema Sai Baba — ostatnie, trzecie wcielenie awatara wieku kali, który ma się urodzić w latach dwudziestych XXI wieku w indyjskim stanie Karnataka.
premaswarupa [prema svarUpa] — ucieleśnienie miłości.
prija(m) [priya(m)] — lubiany, drogi, chciany, własny, (zgodnie, przyjemnie).
prithiwi [pRth(i)vi] — ziemia, żywioł ziemi.
pudźa [pUjA] — rytualne oddawanie czci Bogu w postaci antropomorficznej lub symbolicznej.
punja [puNya] — dobry uczynek; święty.
pura [pura; pUra] — miasto, forteca, zamek, rezydencja, ciało; zadowalające, pełne, nabrzmiałe.
Purandara [puraMdara] — imię Śiwy, Indry i Agni.
purany [purANa] — dosł. stary, staroindyjskie święte pisma zawierające legendy i podania.
puratana [pUrAtana] — należące do przeszłości, dawne, starożytne; zużyte, starożytni (ludzie), stara legenda.
purna(m) [pUrNa] — kosmos; pełny, wypełniony, zadowolony.
purna-awatar [pUrNAvatAra] — awatar z pełną mocą Pana Boga.
purnaćandra [pUrNachandra] — pełnia księżyca.
purnahuti [pUrNAhutI] — pełna ofiara.
purnakumbha(m) [pUrNakumbha] — symboliczna ofiara z przystrojonym naczynia (kumbha) na przywitanie szacownej osoby; pełny dzban lub inne naczynie, szczególnie z (święconą) wodą.
purnima [pUrNimA] — dzień (noc) pełni księżyca.
Purusza; purusza [puruSa] — Najwyższy Pan, stworzyciel wszechświata; istota, osoba, mężczyzna, jaźń, duch, świadek.
puruszartha [puruSArtha] — cel życia człowieka: dharma, artha, kama lub moksza.
Puruszottama [puruSottama] — najwyższy (uttama) wśród purusz; określenie najwyższego Ja, Pan wszystkich.
pustaka [pustaka] — książka.
Puszpaka [puSpaka] — nazwa latającego rydwanu.
Putana [pUtanA] — demonica.
putra(ka) [putra(ka)] — dziecko, syn, chłopiec (chłopczyk, synek).
putrakameszti [putrakAmeSTi] — ofiara składana w domu (ameszta od: [amA + eSTa]) w celu otrzymania małego dziecka (putraka).
putri(ka) [putrikA] — córka (mała córka).
Puttaparthi — miejsce urodzenia Sathya Sai Baby, który powiedział, że dawna nazwa, Puttawardhini, znaczyła 'wciąż przybywające (wardhini) mrowiska (putta)', zaś obecna oznacza 'miejsce promienności (parthi)'.
R
radźa [rAja] — król, monarcha, najlepszy wódz.
radźas, radźo-guna [rajas, rajoguNa] — pasja, aktywność, pożądanie, egoizm.
radźobuddhi [rajobuddhi] — namiętny intelekt.
raga [rAga] — przywiązanie; upodobanie, harmonia, melodia.
ragi [rAgA, hindi: ragi] — gatunek zboża popularny w południowych Indiach.
raksza(na) [rakSa(Na)] — obrońca, strażnik, ochrona.
rakszasa [rAkSasa] — demon; głównym miejscem zamieszkania tego plemienia była Lanka a ich władcą — Rawana.
rakszita [rakSita] — chronione, pod opieką.
Rama, Ramaćandra [rAma, rAmachandra] — awatar tretajugi, bohater Ramajany, syn Daśarathy i Kausalji; zniszczył demoniczne plemię rakszasów i zgładził niegodziwego Rawanę.
rakti [rAkti] — przywiązanie, afektacja, oddanie przyjemnościom.
Ramajana [rAmAyaNa] — „Wędrówka (ajana) Ramy"; wielki epos literatury sanskryckiej autorstwa słynnego świętego Walmikiego.
Ramakriszna Paramahansa (1836–1886) — wielki mistyk hinduski, odnowiciel tradycji, mistrz Wiwekanandy.
Ramanawami [rAmanavamI] — urodziny Pana Ramy, 9-ty (nawami) dzień po nowiu w miesiącu Ćajtra (marzec/kwiecień).
rani [rANi] — królowa.
rasa [rasa] — sok, esencja, słodycz; język, smak (pożywienia lub uczucie estetyczne), urok, przyjemność.
rata [rata] — zadowolony, zachwycony, oczarowany, przywiązany, oddany czemuś.
ratha [ratha, rAtha] — rydwan, wojownik, ciało; przyjemność, radość, miłość, uczucie.
rati [rati; rATi] — przywiązanie, afekt; wojna, bitwa.
Ratnakara [ratnAkara] — nazwisko rodowe rodziny Raju (Radźu).
ratri [rAtri; telugu: rAtri] — noc.
Rawana [rAvaNa] — demon, wcielenie i symbol sił zła w Ramajanie.
Rićika [RchIka] — ojciec Dźamadagniego.
Rigweda [Rgveda] — Weda hymnów pochwalnych.
rik [Rch, Rk] — hymn lub święty werset z Rigwedy.
rina [RNa] — dług, obowiązek, ujemna liczba; uciekinier, winny.
riszi [RSi] — wielki uczony, mędrzec; osoba wiodąca życie bez pragnień, oczyszczona dźapą i dhjaną.
Riszjamuka [riSyamUka, RSyamUka] — nazwa pasma gór.
Riśjaśringa [RshyashR~Nga] — imię mędrca z czasów Ramaćandry.
riti [Rti] — sposób postępowania.
ritu [Rtu] — pora roku, ustalony czas, epoka, okres.
roga [roga] — choroba.
rući [ruchi] — gust, upodobanie, światło, kolor, piękno; pobudzać pragnienie.
rudra [rudra] — płacz, wycie, szczekanie, ryk, dzikość; przerażjący, straszny, okropny (o niektórych bogach).
Rudra [rudra] — wedyjski bóg destrukcji, wojny i burzy, w swoim pomyślnym aspekcie nazywany Śiwą; .
rudrabhu(mi) [rudrabhU(mi)] — miejsce kremacji zwłok, cmentarz.
rudraksza [rudrAkSa] — suszony owoc jako koralik do różańca; różaniec (mala); roślina o tej nazwie ('o oczach Rudry').
rupa [rUpa] — forma, kształt, postać.
rupa wardźita [rUpa varjita] — ten, kto pojął bezforemny aspekt boskości; dosł. przucił (vardźita) formę (rupa).
S
sabha [sabhA] — zgromadzenie, spotkanie, party, stowarzyszenie; publiczne miejsce spotkań.
saććidananda [sachchidAnanda] — zob. sat-ćit-ananda.
sadguna kranta [sadguNa krAnta] — wykazujący się (kranta) godnymi pochwały cechami.
sadguru [sadguru] — prawdziwy (sat) nauczyciel (guru).
sadhaka [sAdhaka] — osoba na ścieżce duchowej, aspirant duchowy.
sadhana [sAdhana] — dyscyplina, praktyka duchowa, np. modlitwa.
sadhu [sAdhu] — prawomyślny, oddany, mądry (oświecony) sadhaka; święty.
sadźdźana [saj-jana] — dobry lub mądry człowiek, szacowny; sat+dźana = mądry+osoba.
sagara [sAgara; sagara] — ocean; trujący.
Sagara [sagara] — imię króla Ajodhji.
saguna [saguNa] — z cechami, atrybutami.
sahadźa [sahaja karma] — naturalny, wrodzony.
sahaja karma [sAhaya] — naturalne działanie takie jak oddychanie.
sahana [sahana] — tolerancja, wytrwałość.
sahasranama [sahasranAma] — 1000 imion Boga.
sahita [sahita] — z, połączony z, razem z, z towarzyszeniem czegoś.
Sai Baba — zob. Sathya Sai Baba
saisza [saISa(H)] — tamta.
sajudźja [sayujya] — unia, połączenie się z Bogiem.
sakara [sAkAra] — posiadający formę, kształt; piękny.
sakha [sakha] — przyjaciel, towarzysz.
sakhja(m) [sAkhja] — przyjaźń.
sakszatkara [sAkSatkAra] — mający jasne postrzeganie (od: sa+aksza(t), akszi &ndash oko); wyraźna realizacja, uświadomienie, samorealizacja.
salokja(m) [sAlokya] — przebywanie w tej samej sferze lub świecie; mieszkanie w niebie z wizją Boga.
sama [sama (sAma)] — uczciwość, kontrola umysłu, każdy, dowolny, taki sam, równy, płaski, dobry, łatwy, pełny; (surowy, podobieństwo).
samana [samAna] — taki sam, jednakowy, podobny, równy, równomierny, powszechny, generalny, uniwersalny, prawy, dobry.
samaćara(m) [samAcAra] — nowina, informacja; zwyczaj, zwykły sposób; zachowanie, praktyka.
samadhi [samAdhi] — doskonała równowaga, spełnienie, zjednoczenie, najwyższy stan medytacji; stan błogości; sanktuarium lub grobowiec świętego.
samaszti [samaSTi] — społeczeństwo, zbiorowość, kolektywne istnienie, całość, przeciwieństwo wjaszti.
Samaweda [sAmaveda] — Weda pieśni.
sambhaszan [sambhASa(Na)] — łaska słuchania świętej osoby.
samiti [samiti] — komitet, zgromadzenie, organizacja, towarzystwo.
samjak [samyak, samyag, samya~nch] — właściwe, prawidłowe.
sammoha [sammoha] — oszołomienie, zaćmienie umysłu, zgiełk.
sampurna [sampUrNa] — pełny, cały, kompletny, całkowicie wypełniony, spełniony.
samsthapana(m) [sam-sthApana] — pełna, powszechna, trwała sthapana.
sanatana, sanathana [sanAtana] — starodawny, odwieczny, bezpoczątkowy.
sanatana dharma [sanAtana dharma] — odwieczna religia, odwieczna droga prawości; indyjska nazwa hinduizmu.
sandeha [saMdeha] — wątpliwość.
sandeśa [saMdesha] — przesłanie, nauka, pouczenie.
sandhja(wandana) [saMdhyA(vandana)] — codzienne obrządki religijne o brzasku, w południe i przy zachodzie słońca.
sanga [sa~Nga, saMga] — kontakt, spotkanie, towarzystwo.
sanhita [saMhitA] — kolekcja wierszowanych mantr wedyjskich i tekstów ofiarnych; jedna z czterech Wed.
saniśwara [saMIshvara] — demon zwątpienia, pan (iśwara) wątpliwości (san).
sanjoga [saMyoga] — unia, połączenie, kontakt.
sankalpa [saMkalpa] — zamiar, postanowienie, pragnienie; boska wola, łaska.
sankhja [sAMkhya] — jeden z systemów filozoficznych, na którym opiera się m.in. praktyka jogi; zadowolenie.
sankirtan [saMkIrtana] — śpiewanie bhadźanów w grupie.
sankramana [saMkramaNa] — przejście; wstąpienie słońca w znak zodiaku.
sankranti [saMkrAnti] — wstąpienie słońca w znak zodiaku; początek uttarajany.
sannidhi [saMnidhi] — bliskość, obecność; widzialność, egzystencja, otrzymywanie.
sannjasa(m) [saMnyasa] — wyrzeczenie, nieprzywiązanie, porzucenie światowych więzów.
sannjasi(n) [saMnyAsin] — czwarty etap rozwoju duchowego; asceta prowadzący wyrzeczony tryb życia.
sansara [saMsAra] — koło narodzin i śmierci; obiektywny zmienny świat, istnienie w świecie.
sanskara [saMskAra] — wrodzone skłonności związane z poprzednimi wcieleniami; obrzęd, ceremonia, sakrament.
sanskriti [saMskRti] — kultura; doskonalenie, formowanie.
sanskryt [saMskRta] — język starożytnych Wed i innych świętych pism Indii; wyrafinowany (np. język).
santosza [saMtoSa] — szczęście, zadowolenie, spokój.
sańćita [saMchita] — nagromadzenie; gęste, grube, częto praktykowane.
Sańdźaja [saMjaya] — częste imię własne (np. doradca króla Dhritarasztry); zwycięski; zwycięstwo, podbój.
sańdźiwa [saMjIva] — ożywiający; akt przywrócenia życia; nazwa góry, którą niósł Hanuman.
sapta [sapta] — siedem.
Saraju — zob. Śaraju.
Saraswati [sarasvatI] — małżonka Brahmy; bogini retoryki; mityczna rzeka.
sarathi [sArathi] — powożący rydwanem (ratha), woźnica.
sarwa(m) [sarva] — wszystko, cały; wszech-.
sarwabhuta [sarva-bhUta] — wszystkie istoty.
sarwada, sarwatra [sarvadA, sarvatra] — zawsze, wszędzie.
sarwadharma [sarvadharma] — symbol jedności wszystkich religii w formie stylizowanego pięciopłatkowego lotosu.
sarwadźana [sarva-jana] — każda osoba
sarwantara, sarwantarjami [sarvAntara, sarvAntarAtaryAmi] — będący we wszystkim, wszechobecny, powszechna Dusza.
sarwawjapi(n) [sarva-vyApin] — wszechobecny, wszechprzenikający.
sat [sat] — rzeczywistość, byt, istoty; dobro, mądry, rzeczywisty, szacowny, piękny; to, co się nie zmienia.
sat-ćit-ananda, saććidananda [sat chit Ananda, sachchidAnanda] — byt-świadomość-błogość lub istnienie-wiedza-błogość, najwyższe szczęście.
Sathya Sai Baba — awatar obecnego wieku kali w swoim drugim wcieleniu (po Śirdi Sai Babie); trzecim będzie Prema Sai Baba.
sati [satI] — dawny hinduski zwyczaj spalenia się kobiety na stosie, zwykle po śmierci męża.
satja(m) [sAtja] — prawda, która nie zależy od czasu, przestrzeni, ani od gun.
satja-juga [satyayuga] — pierwsza, najdłuższa, z epok dziejowych świata, wiek prawdy i prawości, znany też jako krita juga lub Złoty Wiek.
satjam-śiwam-sundaram [satyam shivam sundaram] — prawda-dobro-piękno.
satjaswarupa [satya svarupa] — ucieleśnienie (swarupa) prawdy.
satprawartana [sat-pra-vartana] — dobre działania.
satsang(a), satsangha [sat sa~Nga, saMga, saMgha] — dobre towarzystwo, spotkanie.
sattwa, sattwaguna [sattva, sattvaguNa] — prawda, siła, żywotność, światłość, zrównoważenie, czystość.
sattwabuddhi [sattvabuddhi] — zrównoważony intelekt.
saukhja(m) [saukhya] — dobrostan, wygoda, zdrowie szczęście, radość.
Sawitri [savitR] — imię boga słońca (zwł. przed wschodem).
setu [setu] — most, grobla.
sewa [sevA] — bezinteresowna praca dla innych, służba; służba jako oddawanie czci boskości tkwiącej w istotach żywych.
sewak [sevaka] — pomocnik, praktykujący, oddający cześć.
siddhi [siddhi] — niezwykła, nadludzka moc.
sinha [siMha] — lew.
Sita [sitA] — małżonka Ramy.
Skanda [skanda] — bóg wojny, syn Śiwy, zwany też Karttikeją, Kumarą lub Subrahmanją.
smarana [smAraNa] — wspominanie, pamiętanie imienia Boga.
smriti [smRti] — w odniesieniu do pism świętych: zapamiętane, przechowane w tradycji (wedyjskie sutry, epopeje, purany i in.).
sneha(m) [sneha] — przyjaźń.
so-ham [so'ham = sa+aham] — ja osobiście; On (Sa, Purusza) jest mną (aham).
soma [soma] — nektar; odurzający napój; księżyc.
sparśa [sparsha] — dotyk.
sparśan [sparshana] — łaska dotknięcia wielkiej osoby.
sriszti [sRSTi] — kreacja, stwarzanie.
sthapana [sthApana] — odnowa, wzmocnienie, ustanowienie, podtrzymanie, naprawienie.
sthaji [sthAyi] — stojący, usytuowany, trwały, wierny, obecny, mieszkaniec.
sthiti [sthiti] — podtrzymywanie, utrzymywanie, trwanie.
sthula [sthUla] — wielkie, masywne, grube, materialne (przeciwieństwo sukszmy).
stotra [stotra] — oda, hymn chwalebny, wiersz śpiewany.
stri [strI] — kobieta, żona, żeński.
su [su] — doskonałe, właściwe, dobre, piękne, łatwe.
Subrahmanja [subrahmaNya] — imię Śiwy, Wisznu i Skandy.
Sugriwa [sugrIva] — król małp, sojusznik Ramy.
sukha [sukha] — łatwy, przyjemny, pomyślny, cnotliwy.
sukszma [sUkSma] — subtelny; maleńki.
sumangala; -i [suma~Ngala; -I] — bardzo pomyślny, przynoszący szczęście; mężatka.
Sumantra [sumantra] — minister i woźnica Daśarathy.
Sumitra [sumitra] — druga żona Daśarathy.
sundara(m) [sundara(m)] — piękny, czarujący.
suprabhata(m) [suprabhAta] — poranna modlitwa; piękny (su) świt (prabhata).
Surja [sUrya] — bóg słońca, ojciec czasu; słońce.
suszupti [suSupti] — sen głęboki (bez marzeń), całkowita nieświadomość.
sutra [sUtra] — aforyzm, zbiór krótkich sentencji; nić, sznur.
sutradhara [sUtra-dhAra] — lalkarz (w teatrze kukiełkowym), reżyser, architekt, cieśla.
swabhawa [svabhAva] — własna natura, stan lub miejsce.
swa-dharma [svadharma] — dharma odnosząca się do danej osoby lub rzeczy.
swadhjaja [svAdhyAya] — studiowanie, uczenie sie i nauczanie, najczęściej świętych pism (np. Wed).
swami [svAmi(n)] — pan, władca, mistrz; ten, który jest jednością ze swoją jaźnią, kontroluje swój umysł i zmysły; tytuł osoby będącej w wyrzeczonym porządku życia; duchowy nauczyciel.
swapna [svapna] — stan snu (z marzeniami).
swarga, swarloka [svarga, svarloka] — niebo.
swarupa [svarUpa] — ucieleśnienie; własna natura, postać, forma.
swastika [svastika] — swastyka, archaiczny symbol solarny w kształcie łamanego krzyża.
szasz (szat, szad, szo) [SaS (SaT, SaD, So)] — sześć.
Ś 
Śabari [shabarI] — ascetka, uczennica Matangi; Rama obdarzył ją zbawieniem.
śabda [shabda] — słowo, dźwięk.
śakti [shakti] — aspekt żeński; siła, moc, zdolność, boska energia.
Śakti [shakti] — małżonka Śiwy, Parwati.
Śambhu [shambhu] — imię Śiwy ('Darzący szczęściem', 'Dobry').
Śankara, Śankaraćarja (788–820) [shaMkara, shaMkarAchArya] — jeden z największych świętych i filozofów Indii ze szkoły adwajta-wedanty.
śankha [sha~Nkha] — muszla, koncha.
śanta(m) [shAnta] — spokój, nieporuszoność; łagodny, zatrzymany, powstrzymany.
śanti [shAnti] — pokój, niezmącony wewnętrzny spokój, spokój umysłu, uśmierzenie bólu; dowolny rytuał dla odczynienia zła.
Śarabhanga [sharabha~Nga] — imię risziego.
śaraghata [sharagAta, sharAgAta] — wystrzelenie strzały.
Śaraju, Saraju [sharayu, sarayu, sarayU] — rzeka, nad którą leżała Ajodhja.
śarana(m) [sharaNa] — schronienie, ucieczka, pomoc, wsparcie, kierowanie.
śaranagati [sharaNAgati] — pełne poddanie się, oddanie.
śarira(m) [sharIra] — powłoka, ciało: widzialne, grube (sthulaśarira), subtelne (sukszmaśarira) i przyczynowe (karanaśarira).
śastra [shastra] — broń (nóż, miecz, strzała); zob. też śastry.
śastrawadin [shAstravAdin] — głosiciel, nauczyciel śastr.
śastri [shAstrin] — nauczyciel świętej wiedzy, człowiek wykształcony (zwłaszcza znawca śastr).
śastry [shAstra; shastra] — święte pisma, święte teksty obejmujące Wedy, itihasy, purany, smriti i in.; reguły moralne i etyczne.
śaśwata [shAshvata] — wieczne, stałe.
śata [shata] — 100, dowolna wielka liczba (setny: śati, śataka, śatika, ponad sto: śatapara, 101: eka(dhikam)śatam, 200: śate, dweśate, dvi-śatam, śata-dwajam, 300: trini śatani, tri-śatani, śata-trajam, 2, 3 %: dvikam, trikamśatam).
Śatrughna [shatrughna] — przyrodni (urodzony z Sumitry) brat Śri Ramy, bliźniak Lakszmany.
śawa(m) [shAva] — zmarły, zwłoki, odnoszący się do trupa.
śesza [sheSa] — pozostałość, reszta, ostatek; brak, rezultat, dodatek.
Śesza [sheSa] — boski tysiącgłowy wąż, na którego zwojach spoczywa Wisznu; Adi Śesza.
śikszana [shikSaNa] — uczenie się, zdobywanie wiedzy; nauczanie.
śińśapa [shiMshapA] — gatunek drzewa; aśoka.
śira(s) [shira(s)] — głowa.
Śirdi Sai Baba — pierwsze wcielenie awatara wieku kali; większość życia spędził w indyjskim stanie Maharasztra w miejscowości Śirdi (ang.: Shirdi); odszedł w 1918 r. zapowiadając uprzednio ponowne przyjście w rejonie obejmującym Puttaparthi.
śiszja [shiSya] — uczeń.
Śiśupala [shishupAla] — król z Bhagawaty, zajadły przeciwnik Kriszny.
Śiwa [shiva] — trzeci bóg hinduskiej trójcy Brahma, Wisznu i Śiwa, bóg rozwiązywania i niszczenia; nazywany też Paśupatim, Śankarą (Dobroczyńcą), Mahadewą (Wielkim Bogiem), Maheśwarą, Nataradźą i in.
śiwa(m) [shiva(m)] — pomyślność, dobro.
Śiwaratri [shivarAtri] — 'Noc Śiwy', Ćaturdaśi, 14-ty dzień po pełni, tuż przed nowiem księżyca.
śjama [shyama] — o ciemnej karnacji; czarny, niebieski lub zielony; chmura, kokila, czarny byk.
śloka [shloka] — werset, maksyma.
śraddha [shraddhA] — wiara; wytrwała wiara w nauczyciela i teksty, które on objaśnia.
śrama [shrama] — znój, harówka, obciążenie, wyczerpanie.
śrawana(m) [shravaNa] — słuchanie (śpiewu, nauk).
śrejas [shreyas, shreyo] — lepszy, najlepszy, doskonały, wspaniały, błogi.
Śri [shrI] — tytuł wyrażający szacunek (dla podkreślenia głębi czci może wystąpić kilkakrotnie przed imieniem); imię Lakszmi i Saraswati.
Śrimat(i) [shrImat(I)] — czcigodny(a), wzniosły(a); używane jak Śri przed imieniem szacownej osoby.
Śrinatha [shrInAtha] — imię Wisznu, 'Małżonek Śri'.
Śringawerapura [shR~Ngaverapura] — stolica Niszadów; miasto nad Gangesem.
Śrutakirti [shrutakIrti] — żona Śatrughny.
śru [shru] — słuchać, usłyszeć, wysłuchiwać, być posłusznym, być usłyszanym/nauczanym.
śruti [shruti] — usłyszane; najstarsze objawione święte pisma, Wedy; w muzyce: określony podział oktawy, ćwierćnuta.
śubha(m) [shubha] — dobro, piękno, pomyślność.
śuddha; -i [shuddha; -i] — czyste; czystość, świętość, oczyszczanie.
śudra [shUdra] — czwarty, pozbawiony przywilejów stan społeczny dawnych Indii.
Śuka [shuka] — imię syna Wjasy, narratora purany Bhagawata; papuga.
śukla(paksza) [shukla(pakSa)] — białe, jasne, czyste (połowa miesiąca księżycowego po nowiu).
Śunahśepa [shunaHshepa] — syn bramina, który poświęcił sibie w miejsce zaginionej ofiary.
Śurasena [shUrasena] — król Mathury.
Śurpanakha [shUrpaNakhA] — siostra Rawany.
śuśrusza [shushrUSA] — pragnienie usłyszenia, szacunek, posłuszeństwo, mówienie.
śwanta [shvAnta] — opanowany, spokojny.
śwasa [shvAsa] — oddech, westchnienie; dyszeć.
T
tala [tAla] — rytm.
taluk [telugu: tAlUkA] — gmina(?), jednostka podziału administracyjnego w Indiach
tamas, tamoguna [tamas, tamoguNa] — głupota, ciemność, bezkrytyczność, ignorancja, bezwład.
tambura [tampUrA] — strunowy instrument muzyczny.
tandawa [tANDava] — nazwa tańca Nataradźy (Śiwy).
tantra [tantra] — metodyka wykorzystywania mantr, magiczne i mistyczne receptariusze.
tapa(s) [tapas, tapa] — żarliwa tęskonota do Boga, żar tęsknoty; dyscyplina wenętrzna podejmowana w celu pokonania albo 'spalenia w żarze tęsknoty' wszelkich przeszkód na drodze do boskości; wstrzemięźliwość, asceza.
tapaswi [tapasvin] — asceta, praktyka ascezy.
tapojukta [tapo-yukta] — praktykujący ascezę.
tarana(m) [tAraNa] — umożliwiający pokonanie trudności, przekroczenie; wyzwalający; bezpieczne przejście.
taraka [tAraka] — (o mantrze) ratujca, wyzwalająca.
tat [tat] — owo, tamto, brahman.
tattwa [tattva] — pierwiastek, zasada, prawda, istota; w filozofii wedanty przyjmuje się, że tattwa jest zestawieniem tad (tat) i twam.
tat twam asi [tattvamasi] — „owym ty jesteś", jedna z najbardziej znanych sentencji filozoficznych (mahawakjów), zawarta w upaniszadach.
tedźas [tejas] — siła duchowa, splendor.
tha [Tha] — głośny hałas.
Thataki [?ThaThakI] — hałaśliwa demonica.
tirtha(m) [tIrtha] — bród, święte miejsce kąpieli; święcona woda.
tiffin [ang.: tiffing] — lekki lunch.
tirthajatra [tIrthayAtrA] — pielgrzymka.
titiksza [titikSa] — czujność, hart, umiejętność jednakowego znoszenia wzlotów i upadków.
tjaga [tyAga] — wyrzeczenie, poświęcenie.
Tjagaradźa [tyAgarAja] — imię świętego z przełomu XVIII i XIX w.
tonga [hindi: tANgA] — dwukołowy powóz konny.
trajas (tri), tisras, trini (tri) [trayas (tri), tisras, trINi (trI)] — trzech, trzy, troje (rodz. m., ż., n.).
treta-juga [tretAyuga] — drugi wiek w dziejach świata; w tej judze żył awatar Rama.
Tridźata [trijaTa] — imię rakszaskiej kobiety przyjaznej Sicie.
trimurti [trimUrti] — trzy formy, trójca: Brahma, Wisznu i Śiwa.
triśanku [trisha~Nku] — świat stworzony przez Wiśwamitrę między ziemią i niebem.
triśula [trishUla] — trójząb (broń Śiwy).
tulasi, tulsi [tulasI] — bazylia, bazylika (roślina).
tulja [tulya] — tego samego rodzaju, podobny, podobnie.
turija [turIya] — czwarty; czwarty stan świadomości ponad trzema znanymi: jawą, stanem snu i snu głębokiego; stan absolutnej świadomości nie dający się opisać.
twam [tvam] — owo, ty; stan bytu, rzeczywistość.
U
Ugadi, Jugadi [yugAdi] — hinduski (Andhra Pradeś, Karnataka, Maharasztra) nowy rok (zob. też jugadi) przypadający na pierwszy dzień miesiąca Ćajtra w kalendarzu księżycowym; początek wiosny.
Ugrasena [ugrasena] — imię własne kilku księciów.
upadeśa [upadesha] — nauka, duchowe pouczenie, inicjacja.
upadhi [upAdhi] — ograniczenia, uwarunkowania.
upanajana [upanayana] — obrzęd inicjacji (odpowiadający bierzmowaniu).
upaniszady [upaniSad] — „nauki tajemne"; podstawa wedanty, ostatniej części Wed, omawiająca zagadnienia filozoficzne.
uparati [uparati] — wyciszenie umysłu.
upasana [upAsana] — oddawanie czci lub kontemplacja Boga.
upawasa [upavAsa] — post, powstrzymywanie się od jedzenia.
upeksza [upekSa] — obojętność, nie dbanie (o skutki), cierpliwość.
Urmila [UrmilA] — małżonka Lakszmany.
utsaha(m) [utsAha] — energia, moc, siła, siła woli, wysiłek, determinacja; radość, szczęście, nić.
uttama [uttama] — najwyższe, główne, najodleglejsze.
uttara [uttara] — odpowiedź; północne (kierunek); późniejsze, przyszłe; ponad, reszta.
uttarajana [uttarAyaNa] — okres, gdy słońce przemieszcza się ku północy (styczeń – czerwiec).
uttirna [uttIrNa] — wyposażony we wszystkie cnoty.
W
wać [vach] — mówić (zob. też wak).
wada [vada; vAda; vaDA] — mówienie, mówca, dobre/sensowne mówienie; mowa, dyskurs, rada, kontrowersja, zgoda, płacz, pieśń, dźwięk, odpowiedź, wyjaśnienie, doniesienie; mały kawałek, kulka, ciastko.
wadźra [vajra] — słynna broń Indry (grom).
wahini [vAhinI] — strumień, nurt, rzeka, kanał.
wajdja [vaidya] — lekarz, uczony, ekspert w swojej dziedzinie; medyczny.
Wajkuntha [vaikuNTha] — niebo Wisznu.
wajrag(j)a [vairAg(y)a] — nieprzywiązanie, wolność od pragnień (beznamiętność, wyrzeczenie).
wajśja [vaishya] — w dawnych Indiach społeczna klasa (warna) obejmująca producentów (rolników, rzemieślników, kupców); chłop.
Wajśwanara [vaishvAnara] — bóg ognia, Agni, ogień trawienny.
Waju [vAyu] — bóg wiatru; wiatr, powietrze.
wak, wać [vAk, vAch] — mowa, język.
Wali [vAlin] — niegodziwy przywódca wanar.
Walmiki [vAlmIki] — jeden z największych poetów Indii, twórca Ramajany.
Wamadewa [vAmadeva] — imię starożytnego riszi.
Wamana [vAmana] — Karzeł, w tradycji piąty awatar Wisznu, który przyszedł, by poskromić pychę króla Bali.
wanaprastha [vAnaprastha] — trzeci, pustelniczy, okres w życiu człowieka: odsunięcie się od pokus życia na korzyść wyrzeczenia i medytacji.
wanara [vAnara] — 'leśne zwierzę', małpa.
wandana(m) [vandana, -A] — sławienie, oddawanie czci, wielbienie.
wani [vANI] — głos, mowa, słowa.
Waraha [varAha] — Dzik, w tradycji trzeci awatar Wisznu (zgładził demona Hiranjakszę); odyniec, świnia.
warna [varNa] — klasa społeczna, stan, często nazywana niesłusznie kastą: bramin (brahmana), kszatrija, wajśja i śudra.
warnaśrama [varNAshrama] — etap w życiu człowieka (aśrama); kasta, warna.
Waruna [varuNa] — bóg wód i oceanów; jeden z opiekunów świata.
wasana [vAsanA] — wrażenia; pragnienie, skłonność, impuls, instynkt, przywiązanie (zwłaszcza przenoszone z poprzednich inkarnacji); tradycja.
Wasisztha, Waśisztha [vasiSTha, vashiSTha] — słynny święty (bramin), wielki mędrzec z czasów awatara Ramy.
Wasudewa [vasudeva; vAsudeva] — imię ojca Kriszny; imię Kriszny jako syna Wasudewy.
wata [vaTa] — południowoindyjski przysmak.
watsala [vatsala] — uczuciowy w stosunku do własnych dzieci, życzliwy, kochany, czuły.
watsalaja [vAtsalaya] — uczucie, czułość (zwł. w stosunku do własnych dzieci), miłość do.
wedanta [vedAnta] — nauka o prawdziwej naturze rzeczywistości; traktat filozoficzny będący zakończeniem (anta) Wed.
Wedy, weda [veda] — dosł. wiedza; najstarsze teksty indyjskie, uważane za przesłanie objawione mędrcom przez Boga. Są to poetyckie hymny, mantry i inne teksty recytowane lub śpiewane przez braminów. Dzielą się na cztery części: Rigweda – weda wierszy, Samaweda – weda pieśni, Jadźurweda – weda tekstów ofiarnych, Atharwaweda – weda Atharwana, mistycznego kapłana ognia.
wibhag [vibhAga] — oddział, skrzydło, część, porcja.
wićakszana [vichakSaNa] — przenikliwy, mądry, biegły; widoczny,jasny, promienny, wspaniały.
Wenkata(giri) [ve~NkaTa(giri)] — nazwa świętej góry niedaleko od Madrasu ze świątynią Kriszny na szczycie.
Wenkateśwara [ve~NkaTeshvara)] — Pan góry Wenkata czyli Kriszna.
Wibhiszana [vibhISaNa] — brat Rawany, który poddał się Ramie.
wibhuti [vibhUti] — popiół; nadludzka moc; obfitość.
wićara(na) [vichAra(Na)] — wnikliwa analiza, dociekanie, rozróżnianie, samoocena.
wideha [videha] — bezcielesne, subtelne.
widja [vidyA] — nauka, wiedza, dźńana.
widjalaja [vidyA-laya] — miejsce nauki, szkoła, koledż.
Widjudźdźihwa [vidyujjihva = vidyut + jihva] — imię rakszasy.
Widźaja [vijaya] — bogini zwycięstwa, zwycięstwo.
widźńana [vij~nAna] — wiedza, mądrość, wiedza intuicyjna.
widźńanamaja-kośa [vij~nAnamaya kosha] — czwarta powłoka okrywająca atmę, powłoka intelektu; zob. kośa.
Wigna [vighna] — imię Ganeśy; niszczyciel; przeszkoda.
Wigneśwara [vighneshvara] — aspekt Ganeśy — usuwający przeszkody.
wihanga [vihaMga] — wznoszący się w niebo, latający; ptak (wihaga), strzała, chmura, słońce, księżyc.
wihara [vihAra] — akt, czyn.
wihita [vihita] — uporządkowany w postępowaniu.
wikalpa [vikalpa] — wybór, alternatywa; niezdecydowanie.
wikarma [vikarman] — zły czyn; nie podejmowanie działania; działanie podejmowane z pewną intencją.
wikas [vikas] — rozkwitać, otwierać się, rozdzielać, jaśnieć.
wikirna [vikIrNa] — pełen czegoś, słynny; rozproszony.
wikriti [vikRti] — zmiana, modyfikacja, odmiana.
wimala(m) [vimala] — czysty, niesplamiony, jasny, biały.
wimana [vimAna] — pojazd.
wimoćana(m) [vimochana] — uwolnienie, wyzwolenie.
winaja [vinaya] — zabieranie, usuwanie; prowadzenie, przewodzenie; pokora, właściwe zachowanie.
Winajaka [vinAyaka] — imię Ganeśy ('usuwający przeszkody').
wipra [vipra] — mędrzec, uczony, bramin, kapłan.
wira, wirjam [vira, vIrya] — męstwo.
Wiradha [virAdha] — imię rakszaskiego demona.
wiraga [virAga] — obojętność, bez uczucia, wajraga.
Wiroćana [virochana] — bóg słońca, słońce; księżyc; ogień.
Wistirna [vistIrNa] — wysadzany, obdarzony; rozlegy, obfity, liczny.
Wisznu [viSNu] — drugi bóg hinduskiej triady Brahma-Wisznu-Śiwa, czczony jako obrońca; nosi wiele imion, m.in. Wasudewa, Narajana, Hari.
wiśiszta [vishiSTa] — inny, szczególny, wyróżniający się, wybitny.
wiśisztadwajta [vishiSTAdvaita] — niedualizm warunkowy (z zastrzeżeniem), ważna szkoła filozoficzna wedanty.
wiśranta [vishrAnta] — dobrze osadzony, spoczywający.
wiśwa(m) [vishva] — wszechświat.
Wiśwakarman [vishvakarman] — architekt bogów.
Wiśwamitra [vishvAmitra] — współczesny Wasiszcie mędrzec królewskiego stanu; twórca mantry Gajatri.
wiśwasa [vishvAsa] — wiara, zaufanie, poufność, poleganie.
wiweka [viveka] — zdolność rozróżniania, wnikliwość; zdrowy rozsądek.
Wiwekananda (1863–1902) — mistyk hinduski, wyprowadził hinduizm na Zachód.
wjakta [vykta] — przejawiony, widoczny, rozwinięty, zdobiony, piękny; specyficzny, indywidualny.
wjakti [vykti] — przejawiający się; (szczególny) wygląd, jednostka, osobowość.
wjamoha [vyAmoha] — ułuda.
Wjasa [vyAsa] — „kompilator"; kompozytor Wed i autor Mahabharaty.
wjaszti [vyaSTi] — jednostka, indywidualność, część zbiorowości, przeciwieństwo samaszti.
wrata [vrata] — reguła dyscypliny duchowej, ślubowanie, postanowienie (np. mauna-wrata – ślub milczenia).
writti [vRtti] — aktywność, pobudzenie umysłu.
Z
zamindar, zomindar, zomidar [pers.: zamindar] — ziemski właściciel lub zarządca w Indiach.

Translitaracja znaków dewanagari na alfabet łaciński przyjęta w MWSDD — programie Louisa Bontesa obsługującego cyfrową wersję słownika M-W. Poniższy rysunek pochodzi wprost z opcji 'Help' tego programu.